insanın sadece yüz ve fizik güzelliği olarak hoşuna gittiğini düşündüğü bir karşı cins aklına gelince yaşadığı ve anlam veremediği his.
onu ilk gördüğümde soğuk bakışlı ciddi yüzünün nasıl da yakıştığını düşündüm. sonra başka masalarda başka erkeklere yakınlaştı, sohbet etti. mekana her girdiğimde mesafeyle beni karşılıyor artık, göz teması kurduğunda da gözlerindeki öfkeyi hissedebiliyorum.
uzun zamandır böyle bir şey hissetmedim ve her gece aynı ağrının kalbime girmesinden bıktım. bulantı ve öfkeyle karışık bir üzüntü bu sadece... ağlama isteği geliyor. ondan kurtulamıyorum.
Varsayımda bulunma ve her şeyi kişisel algılama.. Ve insanların her hareketine anlam yükleme. Kimse kimseden değerli değil. O kim be diyip küfür de rahatlatabilir o esnada onu da söyleyip uyuyunuz efendim. insanları bu kadar takmayın.
Akla biri geldiğinde kalp acısını zamanında hissetmiştim. Kötü bir his.. Ama geçiyor arkadaşlar.
daha da kötüsü ona şu an birinin çaktığını düşünmektir. ben mesela hep en kötü senaryo olan bunu düşünürüm kendimi daha çok üzerim sonunda bir bakmışım artık üzülmüyorum.
