anathema'nın 1999 yılında çıkartmış olduğu Judgement adlı albümünün beş numaralı şarkısıdır. üstüne fazla yorum yapılamayacak şarkıdır. acıtıyor, dürtüp duruyor, iki kere üstüste dinlemek biraz mazoşistlik oluyor.
her aşık olunduğunda, aşıkların milli şarkısı oluveren ve sonrasında her aşk bitiminde ise, içinde barındırdığı aşk kırıntıları sayesinde ruhunuzda daha da ekşiyen şarkı. bitmiş aşklar ile beslenir ve sizinle beraber büyür gider.
ölen anneye(daha doğrusu intihar eden!) yazılmış(helen cavanagh), aslında ayrılan sevgiliyle hiç bir alakası olmayan bir anathema destanı. belki de anathema'nın neden bu kadar depresif olduğunu görmemiz açısından en önemli anathema eseri. 4** senedir neredeyse her gün dinliyor da olsam her dinlediğimde ağladığım şarkı*.
istiklal caddesinde gecenin geç saatlerinde iki arkadaşın ellerinde saraplarla tunele inerken soyleyebileceği ve ulu orta yerde hungur hungur aglayabilecegi sarkıdır
bir ayrılığın acısını taşıyorsanız hala ruhunuzda bir yerlerde,hele birde biraz içkiliyseniz dinlediğinizde hüznü hissetmekten öte yaşamayı seçersiniz bir süreliğine...
Parisienne moonlight ın bu şarkıya cewap olarak yazıldığı söylenir.danny bu şarkıyı sewgili için diil annesi için yazmıştır ama olsun her türlü ayrılığa yakışan bir parçadır.in my dreams ı can see you,ı can tell you... kısmında insanın içini acıtır adeta...
