her aşık olunduğunda, aşıkların milli şarkısı oluveren ve sonrasında her aşk bitiminde ise, içinde barındırdığı aşk kırıntıları sayesinde ruhunuzda daha da ekşiyen şarkı. bitmiş aşklar ile beslenir ve sizinle beraber büyür gider.
anathema'nın 1999 yılında çıkartmış olduğu Judgement adlı albümünün beş numaralı şarkısıdır. üstüne fazla yorum yapılamayacak şarkıdır. acıtıyor, dürtüp duruyor, iki kere üstüste dinlemek biraz mazoşistlik oluyor.
içini titreten bi şarkı bu.herşeyin farkında olup gözlerini bütün gerçeklere kapattığını insana öyle bir hatırlatıo ki..bu parçayı dinlerken yalnız olmanızı tavsiye edrim çünkü insan kendini bırakıveriyo.
anathema nın en güzel şarkılarından biri. insanı kesinlikle bulunduğu zamandan , ortamdan koparmayı başarıyor. özellikle depresif bir andaysanız, tüm şiddeti ile yaşıyorsunuz duygularınızı.
insanlar ellerine bikaç müzik aleti alıp onları dinleyenlerin içine bu denli işleyebilir mi? sorusunu sorduran şarkı. yükseliyo sonra düşüyosunuz. yerin dibine geçiriyo adeta. yalnızlık kadar ağır ama bir o kadar da huzur veren eşsiz anathema eseri. tek kelimeyle mükemmel.
içi oyuk oyuk eden... gözyaşlarını boğazınızda düğüm düğüm eden anathema şarkısı *
ağlayabilirseniz ne şanslısınız...
ağlayamayacak kadar dumur edebiliyor bazen.
sevdiklerimize son bir elveda diyebilme sansi icin dilek tutturan ve onlari ne kadar sevdigimizi soyliyemiycek kadar kendimizi kaybetmememiz icin dua ettiren sarki.
