En acıtandır. sizin hatanız sonucu bu hale gelmisseniz cok daha acıtır. geri dönüp telafi edememek her yenı gune pişman uyanmaktir. 1 dakikanızı ayrı geçiremediğiniz insanın sizden saatlerce, günlerce, aylarca habersiz olmasıdır. çok özleyip yazmaya yüzünün olmamasıda cabasıdır.
çiftleşen sokak kedileri gibi.
ayrılıyor olmaktan daha çok koyar insana. bu yüzdendir ki hep arkadaş kalmaya çalıştım ama bi yerden sonra olmuyor sözlük. bu benim en yakın can dostum dediğim kişiler içinde geçerli. alt katta oturan bir arkadaşım var(dı) kardeşim dediğim. ben dayak yerken , evet evet ben dayak yerken beni orda bırakıp giden bir kardeşten bahsediyorum. sırtımı döndüm ona ama her gün karşılaşmak, ekmeğini paylaştığın adamla, anılarını paylaştığın adama hiç yaşanmamış gibi davranmakta olmuyor. o yuzden sadece selamun aleykum, aleykum selam. daha ötesi yok.
dün 4 buçuk ay sonra onunla karşılaştığımızda farkettiğim gerçek. selam sabah dışında bana ayıracak hiç vaktin yok muydu gerçekten? iki yabancı mı olduk şimdi? yoksa seni bekleyen kendi gerçeklerine mi koşmakla meşguldün o takıldı aklıma. oysa ne çok özlemiştim seni. solmuş cana hayat veren, ölüyü dirilten o güzel gülüşünü, güneşi arkana alıp da bana sunmanı. hayat tekerrürden ibaret.
halbuki önünde duruyorum, ordayım. dursun sen benimleyken zaman. insana en çok koyan şey bir daha görüp göremeyeceğini bilmediği birine, veda olup olmadığını bilemediğin bir konuşmayı yapmak oluyor hep. sensizlik, sensizliğin acısı çok uzak değil, sen gittikten sadece 1 saniye sonra başlıyor insafsız hiç vakit kaybetmeden. oysa senli dakikalar ne çabuk akıyor.
içimdeki acı sönsün diye uzaklara, çok uzaklara, kıtaları aşarak koşmayı istiyorum, seni ne kadar sevdiğimi haykırarak. senin geldiğin yerlere koşarak. sonra kafama dank ediyor sen buradasın. gidersem senden uzak kalırım.
hiçbir şey yapma sadece gülerek gel bana. bırak gel başka kolları.
