ben bazı bazı mezarlıklara giderim. ah şu nickim. benim güzel nickim. turgut uyar koymuş benim adımı. kale burcu diye bir kadın alnıma taktı nişanımı. kesilen kurbanın kanını bandırıp sol elinin işaret parmağını iliştirdi alnıma bu ağır yükün yasasını.
mezarlıklarda tuhaf bir sessizlik vardır. mezar taşları, doğum yılları ölüm yılları. ölüm nasıl bir şey yahu. bazen düşünüyorum bir hayvanın ölümü çok doğal geliyor ama bir insan, bir insan bir dünya yaratıyor. yaşanmışlıkları, aşkları, dertleri, kederleri. dünyaya bıraktıktaları, çocukları, torunları. ama sonra sonra alışıyorum. her şey kendi özüne dönüyor ve bir döngü bu.
bitmiş hayatlar mezarlığında çeşitli ağaçlar vardır ya peki bitmiş aşklar mezarlığında. orda genelde döküp bütün kinlerimizi beyaz mermerler üzerine hıçkıra hıçkıra ağlarız. mermer kirlenir. biz rahatlarız ve tekrar o kocaman yaşanası dünyaya geri döneriz. geri döndüğümüz vakit her şeyi başa alırız. bazen bir şeyleri onarmak mümkün olmuyor. yani ölüyor.
sanırım onarması mümkün olmayan aşklar hep onarmak istediğimiz kaybedilmiş ve hep ömür boyu özlemini çekeceğimiz türdendir. çünkü yarım kalmıştır ve anlamlıdır.
büyük hatalar yapılmış ilişkilerdir. o kadar büyük hatalardır ki, kimin ne istediğinden çok kimin ne diyeceğini düşünür, yapmak istediklerini yapamazsın. affın veya cezanın önemi yoktur. sadece göstermelik gurur, iyi kötü hatırlar, iç geçirilen anlar vardır.
