tarihin kusursuz imbiğinden geçerek günümüze ulaşan atasözlerimizdendir.
kızların onbeş yaşına dek evlenmelerinin gerekliliği düşüncesini ifade eder. onbeşine gelmesine rağmen hala evlenmemiş kızların ayakta kalmalarının güçlüğünü vurgular.
pek çok atasözünde olduğu gibi, ecdadımızın sahip olduğu sağduyu, öngörü gibi hasletleri bu sözde de duyumsamak mümkündür.
çok doğru bir atasözümüzdür. biz ecdadımızı dinlemiyoruz. bu kızları lise denilen fuhuş yuvalarına yolluyoruz. biraz okusun ilim öğrensinler diye. bunlar gidiyor elin oğluna aşık oluyor, orada burada sürtüyor sonra üniversite okuycam diye tutturuyor, orada da aileden uzak rahat rahat yaşıyor, tövbe tövbe barlara filan gidiyor, onun bunun yanında fotoğraflar çektiriyor örf ve adetlerimize ters büyük günahlar içerisine giriyorlar. aileler de bunları güya okulda zannediyor. kıt kanaat kendi boğazından kesip harçlık yolluyor. allah korusun bunlar laikçilere kanıp bazen evlenmeden verip, namuslarını hiçe sayıyorlar. oysa 15 yaşında evlendirsek bunların hiç biri olmayacak kadın dediğin erinin dizinin dibinde oturacak, çocuk tarlası olacak öyle okuldu işti bunlara hak değildir. kadının yeri kendi evidir. sonra kızını dövmeyen dizini dövüyor çok yazık oluyor.
