dünya görüşünü, rubailerini pek bir beğendiğim filozofun kendi dilinde yazılan ismidir.*
bir de,
3 sene okuyup bıraktığım üniversiteden kayıtımı sildirirken ancak öğrenebildiğim azeri diferansiyel hocamın ismini hatırlatmıştır ilk bakışta.
burdan bir çıkarım yapmak istiyorum; şöyle ki hocamın ismi hanlar fekat hocam imzasını atarken khanlar deyu yazdı. neymiş o vakit 'kh', 'h' (hafiften gırtlaktan çıkanından) diye okunuyormuş. linguistics üzerine çalışmışlığım da var da neyse şimdi yeri değil.
ayrıca buradan o azeri hocama bi' çift sözüm var; lan 3 sene aynı okulda, aynı bölümde ve aynı sınıfta mesaimiz var. lan adam hiç mi sormaz okulu niye bırakıyorsun oğlum, bir sorun mu var diye. bir insan bu kadar mı hayasız olur lan. küstürdünüz lan beni hayata...
edit: bak o kadar laf ettik hoşgeldin demeyi unuttuk.
lan denildiğinde çok sevinen insan. sonunu kendi yazamadığı hikayenin kahramanı ve hikayesinin sonunu kim yazıyorsa en güzelinden yazsın temennisinin odak noktası.
enişte miymiş, bilememişim yoksa önce arkadaş mıymış? iyi bir dost muymuş? iyi ki var olanlardan mıymış?
hayata baktığı pencere pek mi farklıymış? bir de zihninde karamsar bir adam mı yaşarmış?
sadece hak ettiğini mi yaşamalıymış? işte o zaman mutlu olur-muş-.hayal ettiğinden fazlasını hak edermiş belki de. insan kalbiyle ve hissettikleriyle bir yaşayamıyor elbet, ancak bir ölçüsü olsaydı aşkın ve iyi niyetin, büyük ikramiye -ki bu insana göre her neyse bu ikramiye- kesin ona gidermiş.
bir hikaye yazmış, bir hikaye yaşamış. hikaye olmasın. masal olsun yaşadığı ve prens prensesi öpsün, birlikte çok mutlu olsunlar. gökten elmalar düşsün, 3 tane. 3'ünü de ben demiştim diye fıratayım kafasına. ona sevinsin. çok mutlu olsun.
çok mutlu etsin.
