Güzelliğin bir parçası olan
resmini yırtıp
koparmamalıydın
bizlerden, dünyadan.
Ölümün düşmanları bizler
gül ayaklarına mı
menekşe göğsüne mi kapanalım
ne yapalım?
Ne bir söz, ne bir kırıntı
son gününün, bir Hayır
dünyasal şeylere, bir Hayır
duygusuz insanlık sicilimize.
Yazın kederli ayı,
sürüklenen çapa, aldı
düşlerini, tepeleri, ağaçları,
ışığı, suları, karanlığı,
solgun düşünceler değil gerçeğin kendisi,
zamanın ve geleceğin kötü olduğuna
birden karar veren
zihinden koparıldı.
Şimdi kapalısın
ağır kapıların arkasında
ölümün düşmanı.
Kimdir ağlayan?
Püfürdün güzelliğini
bir nefesle, parçaladın,
üleştirdin ölüm yarasını,
gözyaşı dökmeden
duyarsız gölgesi
yayılır üstümüzde.
Mahvolmuş yalnızlık,
ve güzellik, terk edilmiş.
Karanlıkta
gösterdin,
havaya yazdın adını,
rüzgârın ardındaki
ve burada toplanan her şeye
Hayır'ını.
Bilirim ne aradığını
yeni giysilerin içinde.
Anlarım yanıtlanmamış soruyu.
Ne senin için ne de bizim için, bir yanıt.
Ah, çiçekler ve yosun,
Ah, ölümün düşmanı.
