bir yaşamın son bulması, bir sanatçı yaşamının, senaryo gereği son bulmasına benzemez.
insanın, biraz önce varken, şu anda artık olmamasıdır bu... beş dakika önce konuşuyorken, şu an susmuş ve bir daha da hiç konuşamayacak olmasıdır. artık, nefes alamayacak, yiyemeyecek, içemeyecek, ağlayıp-gülemeyecek ve bir daha hiç düşünemeyecek olmasıdır.
o insanın yetişmesinde verilen tüm emeklerin boşa gidecek olmasıdır. anasının kucusuna yatıp, saçlarının artık okşanamayacak olmasıdır. yarinin ellerini tutamayacak, gül teninin kokusunu alamayacak, neşeyle oynayan kuzucuklarını, sevemeyecek olmasıdır.
ölümlerin kanıksandığı dönemler;
savaşların en büyük vahşeti sergilediği, insanların; duygusal olmaktan çıkıp mekanikleştiği ve her birinin gözünü kırpmadan, bir başka insanı öldürebildiği
dönemlerdir.
oysa,
" canı yaşatmak, insana dair inancı yaşatmak demektir. "
