Erdem Beyazıt'tan pastoral bir ağıt. içimdeki her noktaya nüfuz ediyor bütün dizeleri. sanki bu bir şiir değil de benden bir parça. öyle bir son dörtlüğü var ki tüm düşündüklerimi özetliyor.
ölümün gözlerinin içine bakmaktan kaçanlar içinse elbette bu şiir bir korku filmidir. istediğiniz kadar saklanın bu şiirin anlattıkları bir gün gerçek olacak. ve o zaman saklanacak/kaçacak yer bulamayacaksınız.
Ve öper usulca çocuk yüzleri.
Belki bir gün kurtuluruz
Karıncaların yolunu şaşırtan ince rüzgarlarla
Kaplumbağaların hasret kaldığı derin tepelerde
Çocuk gibi bakalım mavi sulara
Şehirlere bakalım insanlığımızı eskittiğimiz
Sislerden dumanlardan yollara atılan
mısır koçanlarından
Belki tutarız birgün belki kurtarır bizi
Simsiyah saralım bezlerle dağları rüzgarları
Gül bahçeleri ağlasın
Dallarda salınan çocuk salıncakları ağlasın
Kırmızı balonlar bizsiz kaybolsun gökyüzünde.
Haydi sığının şehirlere
