kaldırımları adımlarken biri bir ıslık çalardı, ötekide şu sözleri mırıldanırdı....
yaşamak ne ki ölüm ne, kavga bitmez öldüğünde, tanık olduk yiğitlerin ölürken güldüğüne...
"beni asla ağlarken göremeyeceksiniz, siz bunu istedikçe ben daha çok güleceğim, siz beni üzgün, yorgun, düşmüş görmek istedikçe, ben sizi üzeceğim, yoracağım genç kahkahalarım ile, ölümüme yürürken adım adım, siz bana son bir şans vereceksiniz, yakarışlarımı duymak için, mamafih duyamayacaksınız..."
