dünya üzerinde dogan her varliğin öyle yada böyle bir nihayeti oldugunu biliyoruz. bu hayat denen osuruktan teyyare selam söyle o yare marsiyeli yolda cektiğimiz btün eblehce sıkıntılara dayanmak için bütün enerjimizi haybeye kullaniriz. ne için peki? hiçbir şey için tabi ki. bakın ne demiş cahit sıtkı taranci:
Sözünde durmadı mavi gökler;
Gün kararıyor gitgide ölüm.
Akşam yeli nedameti söyler;
Nedamet yer atti bende ölüm.
Ne yapsam, gün doğmuyor gönlümce;
Sudur akar kendi bildiğince,
Hangi pencereye koşsam gece;
Gitmiyor bu can bu tende ölüm.
Ne vefasız geçmişten hayır var,
Ne gelecekler imdada koşar,
Çoktandır tekneyi aldı sular;
Çoktandır ümitler sende ölüm
hadi birde üzerine yahya kemal'den bir beyit:
Ölmek kaderde var; yaşayıp köhnemek hazin,
Buna bir çare yok mudur ya Rabbilâlemin?
el sonuc: öyle yada böyle gebericez o zaman niye götümüzü yere haybeye cakiyoruz?
