yokluktan varliğa, varliktan yokluga giden su hayat denilen salincakta sallanirken binlerce kez ölmüş kişilerin söylediği sözdür. fanilikler içinde ebedi kalmaya calisan - ve kerhanede romantizm yapan- kişiler ölümü pek iplemez. ölümden korka korka yasasak felsefesinden ve düsturundan hareketle - sagolasin öztürk serengil- hayatlarini kaybetmeyi göz önüne alirlar. evet ölüm denilen olgu - nedense hep akla gece gelir- pek ciddiye alinacak ve korkulacak bir olgu değildir.
çünkü daha hayata merhaba der iken - ya da elveda mi demeliydim- ölümü yenmişindir. eh yendiğin bir düsmandan neden korkacaksin ki. varsin o senin kemiklerini toz duman etsin, ne cikar ki? sen zaten onu dogarken yenmişsin. - ilk nefeste- o zaman ne den korkuyorsun?
hayat güzeldir ve uzadikca boku cikar. korkulu ülfetli sikintili yeksenak bir sekilde gecer durur. sonuc mu? bir mezar taşi - götünü yere vursan da sonuc bu ahbab- o zaman neden zarta zurta ile vakit harciyoruz? bir dostu bekleyen insanlar gibi ritimleri izlesek bize yeter.
sözün özü falan yok işte... disarda bir puslu güzel ve melankolik bir hava var. ne anasini satayim özlü söz mü söylecem bir de üzerine?
