Evet diyeceğim başlık ama bazen saçmalayıp kendimden ödün verdiğim oluyor. Karakter olarak değil ama konuşma olarak ileri gidebiliyorum bazen. Olmamalı.
soruda mantık hatası vardır. eğer muhattabımız başkası olmak isteniyorsa olmak istediği kişi değildir, eğer olmak istediği kişi kendisiyse şu an kendisi değildir yani herhangi bir şekilde olmayı istemek şuan için olmamaktır.
Çoğunlukla zorunda kaldığım kişiyim. Nadiren kendim olabiliyorum. Ya cinnet geçirmem ya da sevdiklerimle olmam(sadece sevmekte yetse keşke). Bazen gerçek fikirlerimi söylediğimde insanların bakışları, davranışları öyle değişiyorki, kendim olmasam daha az üzülürüm diyorum.
Edit: olmak istediğim kişi benim, ama olamıyorum. Öyle bok.
olmak istediğim ve olmaya zorlandığım kişiler arasında gidip geliyorum. benim durumum kişiye göre değişiyor. her arkadaşımla aynı seviyede olmak istediğim kişi olamıyorum, bazen onun istediği kişi olmaya zorlaniyorum bazense içimden ne geliyorsa o oluyorum. olmak istediğim kişi de arkadaştan arkadaşa değişiyor. x kişisine karşı ağır başlı ve sakin olmak isterken y kişisine karşı piç karakterli ortam çocuğu ve nüktedan olmak istiyorum. bu hedefime ne kadar ulaşırsam o kadar zevk alıyorum gecirdigim zamandan. ama ulaşamazsam da o geçen zaman bana eziyet oluyor; sıkılıyorum, bunalıyorum, isyan ediyorum isyan!
Asla kendi kişiliğimden dolayı pişman olmadım kimi insanlar yaptığım bazı şeyleri , davranışları kendilerince anladıkları için bana beni sorgulattılar ve bu o insanlara karşı tepki oluşturdu bende . Sırf bana bunu yaşattıkları için bile nefret edebilirim sizden ..
Kesinlikle degilim. Bende kalp kirip bana yasatilanlari yasatmak istiyorum ama yapamiyorum. Bunu yapmayi ogrenmem gerekli, yoksa hayat beni yipraticak bu gidisle.
olmak istediğim kişi çevrem için ve kendim için ikiye ayrılıyor. bana kalsa bambaşka biri olmak isterdim fakat gerek ailemin biraz fazla muhafazakar tabakadan gelmesi ve toplumun bazı kuralları gereği istediğim kişi olamam. olmak istediğim kişiyi hiçbir zaman olamayacağım. bu biraz üzücü..
