Çoğunlukla zorunda kaldığım kişiyim. Nadiren kendim olabiliyorum. Ya cinnet geçirmem ya da sevdiklerimle olmam(sadece sevmekte yetse keşke). Bazen gerçek fikirlerimi söylediğimde insanların bakışları, davranışları öyle değişiyorki, kendim olmasam daha az üzülürüm diyorum.
Edit: olmak istediğim kişi benim, ama olamıyorum. Öyle bok.
soruda mantık hatası vardır. eğer muhattabımız başkası olmak isteniyorsa olmak istediği kişi değildir, eğer olmak istediği kişi kendisiyse şu an kendisi değildir yani herhangi bir şekilde olmayı istemek şuan için olmamaktır.
Evet diyeceğim başlık ama bazen saçmalayıp kendimden ödün verdiğim oluyor. Karakter olarak değil ama konuşma olarak ileri gidebiliyorum bazen. Olmamalı.
Olmak istediğin kişi misin sorusu baştan hatalıdır. Çünkü hayatının hiçbir döneminde aynı kişi değilsindir.
Örnek olarak 9 yaşındaki halini ele alalım. Seni 9 yaşındaki halinle tanıştırsak gerçekten olmak istediği kişi olarak mı görür seni? Ya da 72 yaşındaki halinle tanışsan şuanki senle aynı mı olur düşünceleri?
Hayatın her devresinde farklı bir benlik ediniriz ve diğer benliğimiz ölür. E o zaman gerçek sen hangisi oluyorsun?
Seni sen yapan şey karakterin mi? Hissettiklerin mi? Hepsi zaman içinde değişiyor.
Düşüncelerin, karakterlerin, hissettiklerin hepsi farklı ama sen bu 3 karaktere de ben adını veriyorsun.
