Çok oynadın benimle zaman.
Yeterince dinledim içimdeki sesi bekledim.
Yarim bırakmamak için uğraştığım her şey.
Tüketti beni.
Boğuluyorum.
Bu sahte düzende bu yaratıkların arasında yaşayamıyorum.
Bu bir savaştı kabul ediyorum.
Kanlar içinde kaldım. Güçsüzüm artık.
Savunmasızım.
Koşmaya halim kalmamış.
Tükenmiş nefesim.
Dizlerim ağırlaşmış.
Sırtımda zamanın yükü.
Oysa çok küçük mutluluklar yaratabilirdim zamanın ötesinde.
Gökyüzünde bulutlara gizlenmiş.
Bir kasaba vardi çok uzakta.
Hep hayalini kurduğum.
Ama asla gidemediğim.
Bir ev vardi bacası tüten.
Bir küçük sandalye, bir masaydı tek istediğim.
Ve alabildiğine yalnızlık.
Yemyeşil çayırlarda kan ter içinde koşmak istedim.
Güneş doğarken pencereme o ilik yaz mevsiminde.
Saçlarımı okşayacak hafif bir esinti bekledim.
Biliyorum.
Öyle bir yer yok.
Sen kazandın, ben kaybettim.
Pes ediyorum.
Hakkaten yeter lan. Hayatın benimle dalga geçmesinden, sabretmekten bıktım lan. 28 Yaşında uzatmaları oynuyoruz aq. Ne bu yani ne yani bi kendine gel artık hayat.
bıktım lan. gerçekten bıktım. kendimi aptal npc-lerle yaşayan oyunun ana karakteri gibi hiss ediyorum. bi misyon var. onu geçemiyorum da, takılmışım gibi hiss ediyorum. her gün aynı şehir. hep aynı görev. hep te başarısız oluyorum. bıktım lan! ben baştan başlamak değil de, başka bir oyuna geçmek istiyorum.
