iki yıl önce editörlüğünü üstlendiğim ilk kitap yayımlanınca kurmuştum bu cümleyi, ilk kez ve gerçekten hissederek. Şimdi başka hayaller peşindeyim, onlar için de kurmak mümkün olur umarım. Güzel şey.
bazısı bu cümleyi böyle bağıra bağıra söyler, bazısı ile bu sözü söylemeyi bile hayal eder. hayat işte. bizim neyimize hayal kurmak, nasıl olsa az biraz umutlanmadan yıkılıyor.
Aslında kazanmak nedir ki? En büyük zaferi kazandığında bir Antonious olduğunu düşün; Paris'e geldiğini ve o takın altında olduğunu ve bütün insanların senin altında olduğunu düşün ve gücün en üstünde olduğunu... Yalnız kaldığın o anda "n'oldu be, şimdi n'olacak?" diyorsan kaybedensin sen, kaybetmişsin. Yani o anda en büyük zaferin içinde kaybetmişsin.
benim asla söyleyemeyeceğim sözler bütünü. sıradan bir insan olarak orta halli bir ailede büyüdüm. orta halli bir üniversitede orta halli bir yaşamım var. hiç hayalim olmadı -en azından belli bir yaştan sonra realistik hayaller diyeyim- ve hayalim olmadığı için de peşinden koşma gereği duymadım hiçbir şeyin. umarım herkes bu sözü söyleme fırsatına erişir hayatında bir gün bile olsa.
