bazen , sizi anlayan , sevmeye doyamadığınız , her şeyinizi paylaştığınız , hayatınızı adayacığınız 1 kişi bile yetebiliyor ;
siz ise davranışlarınızı kalıplara uydurmaya , herkesin yaptığını yapmaya çalışmaya devam edin , bundan mutluluk duyarsınız , daha önce yapılmamış bir şey yaptığınızda utanırsınız , oysa biz her şeyi baştan tasarlayacağız , birbirimize bakışımızı bile..
Bukowski'nin "insanlardan nefret etmiyorum, sadece onlar etrafımda yokken kendimi daha iyi hissediyorum." sözüyle güzel açıklanabilen durum. Gerçekten de garip bir durumdur. Benim durumum genelde böyledir. Biri arayıp bir yere çağırdığında sırf canım istemiyor diye gitmem. Çoğu zaman bu durumda olmama rağmen aniden "Ulan ne yalnız adamım be!" diyerek kendi kendime isyan edebilirim. Böyle de dengesizimdir.
Ergenlik döneminde bir grupta yer alma, aidiyet, sosyallik gibi konularda yalnız kalmamak için herkesle iletişim kurmaya çalışırlar. edebiyatta bunu körükler. biz bir ekiptik, birbirimizi satmadık, kavgadan kaçmadık, aç kaldık ekmeğimizi bölüştük edebiyatı yaparlar. ama ne kadar çok kalabalık o kadar çok sorun, bela demektir. hatta bunu ilerleyen zamanlarda daha iyi anlarsınız. iş sokak arkadaşlığından çıkıp maddi ve ailevi meselelere geldiğinde birçok kişiyle uyuşamadığınızı göreceksiniz. Çok muhabbet tez ayrılık getirir diye bir söz var. o cıvık muhabbetler bir yerden sonra kopmalara başlıyor.
Olabildiğince az yani yeteri kadar. Benim arkadaşım çoktur ama dostum azdır gibi olaylara girmem. Az arkadaşım vardır hepsi de iyi insanlardır. Boş insanlarla vakit harcamak yerine düzgün insanlarla az bile olsa vakit geçirmek daha kârlı.
gün atlatmak için kurulan yersiz samimiyetler, aynı ortamda bulunulduğu için zorunda hissedilen sohbetler, yalnız kalmak korkusuyla öteden beriden öylesine edinilen arkadaşlıklar. ve bunun sonucunda iş bittiğinde yanında hiçbirinin kalmaması durumu. buradan çıkacak özet de yolun sonunda aslında yanında oldukları düşünülen insanların sadece yolun sonuna kadar eşlik ettikleri fark edildiğinde hiç hüsran yaşanmaması için, yolu yalnız yürümeli, ama emin adımlarla yürümeli.
şahsen tek tük etrafımda olan insanları günaşırı içinde bulunacağım kalabalık arkadaş gruplarına yeğliyorum. ne yalnız olmak korkulacak şeydir, ne de etrafında çok insanın olmaması dert edilecek şeydir. nitekim hayattan tek başına da olunsa zevk almaya, hobi üretmeye ve bunlarla mutlu olmaya bakılmalı.
sonradan ne kadar kötü olduğu farkına varılacak olandır. bok gibi bir insan olursunuz. benim oldugum gibi. sosyal açıdan cahil olursunuz. elinize bir şans geçer ve bunu kullanamazsiniz.
genel seviyenin gerçekten düşük olduğunu bilen, duyarlı insanların kendini korumak için yaptığıdır. sadece 5-10 dakika yüzeysel muhabbet ettiğin insanların, bir yerde bir traş olayım diye girdiğin hiç tanımadığın berberin bile maaşını, aile geçmişini, işini, kılık kıyafetini sorgulayabildiği meraklı, kıskanç ve kompleksli insanlarla dolu bir ortadoğu ülkesinde yaşıyorsan böyle yapmaya mecbursun.
bize gelmez biz esnaf olduğumuz için olabildiğince çok insanla iletişim kurmak zorunda kalıyoruz.
hatta bir kısmıyla akrabalarımızdan fazla görüşüyoruz.
Hayatınızda gereksız, ozellıkle de sıze saygısı olmayan ınsanları cıkardıgınızda elde edılen durumdur. Cok da makuldur. Gozunuzu korkutmasın. Az ınsan huzur demektır.
