giderek geliştiğim vazgeçmeye de niyetim olmayan, dünyanın en güzel sporu. insana kazandırdıklarını yazmama gerek yok zaten önceki entrlerde yazılı. Aramıza katılmak isteyen yazarları kulübümüze beklerim, devlete bağlı bir tesis olduğundan ücretler özel kurslara oranla fazlasıyla uygundur(öğrenciler aylık 50 tl), ok, yay her türlü malzeme burdan karşılanmaktadır(sadece burda kullanmak üzere), detaylı bilgi için "okçular tekkesi" diye araştırın.
hun türklerinde askeri ve köylüsü herkesin öğrenmek zorunda olduğu meziyet. eski türk ordularında herkeste ok olurdu, kılıç değil kargı veya topuz kullanılırdı, gelen düşman üzerine yağmur gibi ok atılır geriye kalan düşman askerleri zorlanmadan temizlenirdi.
sırt kaslarını canavar gibi yapan, ayrıca erken yaşta bu sporu yapmaya başlayan bireylerin omurga gelişimi açısından da çok faydalı olan bir spor dalıdır. duruşu düzeliyor lan insanın. konsantrasyon problemlerine de kesin çözüm.*
fakat o el titremesi var ya, bitiriyor insanı azizim.
serum ipiyle oynarken her şey iyi güzel lakin ilk atışı yaptıktan sonra sol kolun dirsek kısmını hala hissedebilmek istiyorsanız, ukalalık yapmayın,hocanızı dinleyin. dirseğinizi dışa doğru bükün. hadi iyi eğlenceler.
copy- paste yok. kısa ve öz. ilk kez ok çekerken anlarım kimin yetenekli olduğunu. eli titrer, ok yatağından çıkar belki, hedefle alakası olmasa da attığı okun, eğitilirse ve çok çalışırsa, harikalar yaratabilir insan. dünyanın var oluşuna dayanan bir hayatta kalma iç güdüsüdür. binlerce yıl sonra bile spor olarak devam edilen nadide uğraş.
Tarihtir marihtir bir kültürdür denilerek basit bir ağaç parçası ok a 1500 tl, onu atacak olan yaya 5 500 tl para saymaktır. Şu devirde ok mu kaldı allah aşkına azcık zamana ayak uydurun.
istanbulda anadolu yakasinda egitimini alabilecegim bir merkez bilen yazarlarin benimle iletisime gecmesini temenni ettigim spor. Ayrica duydugum kadariyla cidden yorucu bir spormus.
Yetenekli olduğumu hissettiğim, kişiliğimi tamamlayan, uçuk fiyatlar yüzünden uygun bir kulüp bulamadığım, tutkunu olduğum, en sevdiğim spor.
Edit: Sonunda kulübümü buldum, kaydımı yaptırdım ve 1 aydır devam ediyorum, hızla da gelişiyorum, sonuç olarak son derece mutluyum, mesudum arkadaşlar.
10 yıl sonra gelen edit: o kulüpten lisans alıp sonra anca üniversitede seçmeli derste ok atabildim, o da çok kısa sürdü. Çok özlüyorum.
okullarda beden egıtımı derslerınde her spor gıbı egıtımı kısada olsa verılmelı, yeteneklı gencler secılmelı ve en onemlı ozelıklerınde bırı lan hızlı odaklanma konusunda ınsanların kısısel gelısımınede katkısı olabılır.
Türklerin ok ve yaya verdiği önem, onun inanç dünyasını da etkilemiştir. Eski dönemlerinden beri Türkler için ok ve yay hâkimiyet sembolüydü. Hakan tahtında otururken elinde ok ve yay tutardı. Komutanlarını toplamak için onlara anlamı belli, değişik oklar yollardı. Çetirlerinde, damga ve sikkelerinde ok ve yay resmi vardı. Okçuluktaki bu töre ve semboller, daha sonra Selçuklularda da devam etmişti. Büyük Selçuklular 1040'da Dandanakan zaferini kazanınca, komşu ülkelere gönderdikleri fetihnâmelerin başında eski Türk hâkimiyet sembolü olan ok ve yay işaretleri bulunuyordu.
Öte yandan, tüm dünya uluslarınca benimsenen gerçekte, ok-yay ve okçuluğun Türklerce dünyaya tanıtılmış olmasıdır. Bu gerçekle ilgili tarihi kanıtların bir bölümü Ergenekon ve Oğuz Destanlarında yer alır. Bedenlerini çeşitli uğraşlarla en iyi biçimde eğiten Türkler, ok ve yayı çok iyi değerlendirmişlerdir. Maden çağının açılması ve atın eğitilmesi sonrası Türklerin Orta Asya'dan göçleriyle ok ve yayın kullanımındaki becerilerini dört bir yana yaymışlardır. Türk, Orta Asya steplerinden uzandığı her yere elinde yayı, sırtında ok sadağı, altında atı ile gitti ve bunları gittiği her yerde tanıttı.
Ünlü Türk Hakanı Oğuz Han, Gün, Ay ve Yıldız adlı üç büyük oğluna "Bozok", Gök, Dağ ve Deniz adlı üç oğluna da "Üçok" demesi, Türklerin oka verdikleri önemi yansıtması bakımından büyük değer kazanır. Çin kaynakları Eski Türklerin ok ve yay yapımındaki üstün başarılarını da anlatır. Ok sözcüğü, Eski Türklerde kabilelerin adlandırılmasında da kullanılırdı. Oğuz Destanında "Üçok" diye bir ada rastlanır. Bu da "Üçkabile" anlamındadır.
Tarihte kurulmuş 16 Türk devletinde at ile birlikte ok ve yayın önemi ayrıdır. Orta Asya'da Kapçal, Kazire Nehri kenarındaki Minusink bölgesinde, Altay Dağlarındaki Kuray ve çalışman Nehri yakınındaki Kutirge, Tuyak, Kutan bölgelerinde, Orhun ve Tula bölgesinde özellikle Çu Vadisi'nde, Srotski'de, Kızat'ta Aşağı Volga'da ve Volga Boylarında, Nijni, Başkuncak ve Mainz'de, öteki yörelerde bulunan mezarlar, Hunlar, Göktürkler, Kırgız, Yenisey, Hazar Devleti, iskit ve Alanlar dönemindeki kalıntıların incelenmesi ok ve yayın önemini yansıtır.
Türklerde okçuluk binicilikle birlikte beden kültürü anlayışının öncüsü olmuştur. Okçuluk sadece bir savaş uğraşı değil, zevkli bir idman ve yarışma biçimine getirilmiştir. Böylece düzenlenen her türlü törenlerde en büyük yarışmaların sembolü ok ve okçuluk olmuştur.
At üzerinde okçuluğun temel eğitimi için şu nitelikler zorunlu idi: çok iyi ata binmek, yer eğitiminde çok başarılı olmak, at hızla giderken yay kurabilmek, hareket halindeki atla ön taraftan arkaya dönerek bu dönüş açısı içersindeki özellikle hareketli hedefleri vurmak ve üzerine atılan oklardan korunabilmek için atin değişik yerlerine bedenini gizleyebilmek. Bu nedenle at üzerinde okçuluk çok zor bir uğraştır.
Eski Türklerde oklar sırtta ya da atın eğerine takılan özel torbalarda taşınırdı. Bu torbalara "Sadak" ya da "Okluk" denirdi. Eski Türklerde ok ve yay sosyal yaşamda değişik anlamlarda da kullanılırdı. Eski Türklerde, "Akika" adı verilen bir ok atma töreni vardı. Buna, "Sehmi itizar" da denirdi. Bir kabile halkından biri barış günlerinde karşı kabileden birini öldürürse, onunda, öldürülmesi gerekirdi. Ancak, iki kabile ileri gelenleri anlaştıkları durumlarda bir meydanda ok atışı yapılırdı. öldürenin oku, karşı kabile ileri gelenlerinin istediği yere düşerse ölüm cezası kaldırılırdı.
Kaşgarlı Mahmut'un Divan-i Lûgat-it Türk adlı eserinde, okun ayni zamanda "Pay" anlamına geldiği belirtiliyor. Yüzyıllar boyu süre gelen bu gelenek Anadolu Türklerinde de benimsenmiştir. örneğin, bir tarlanın paylaşılması için bir ok eşit parçalara ayrılır ve pay alacaklara yumurta, renkli taş gibi birer nişan verilir. Bir yabancıya da nişanlanan tarla bölümlerine konulması istenir. Kimin nişanı hangi parçaya rastlarsa o bölüm onun olur ve buna "Ok deydi" denirdi.
Osmanlılar zamânında da okçuluk büyük bir ehemmiyet taşımış, okçuların yetişmesi ve eğitimi meselesi devlet seviyesinde ele alınmıştır. Anadolu beyliklerinde ve Osmanlılarda okçu birlikleri savaşlarda çok mühim rol oynamışlardır. Özellikle Birinci Kosova, Varna, Gazze, Mısır Seferi ve 1521 Belgrad Muhâsarası'nın zaferle neticelenmesinde bu birliklerin payı çok büyük olmuştur. Böyle güçlü birlikler teşekkül ettirebilmek için ok tâlimleri ve müsâbakalarının yapıldığı ok meydanları düzenlenmiştir. ilk olarak Orhan Bey Bursada, sonra Yıldırım Bâyezîd Geliboluda, Fâtih istanbulda gemileri karadan Haliçe indirdiği yerde ve Yavuz Sultan Selim'de Yenibahçede ok meydanları inşâ ettirmişlerdir. istanbuldaki ok meydanlarının sayısı otuz civârında idi. Belgrad, Üsküp, Edirne, Bağdat, Kahire, Amasya, Şam, Diyarbakır ve Cidde gibi daha birçok yerde de ok meydanları bulunuyordu. Bu meydanlarda ok tâlimlerinden başka koşular, pehlivan güreşleri ve diğer atletizm müsâbakaları da yapılırdı. Divan şâirleri usta sayılan kemankeşler (okçular) için methiyeler, şiirler yazarlar, rekor sayılan atışlarda nişantaşları dikilirdi. Üçüncü Sultan Selimin attığı okun düştüğü yere dikilen menzil taşı bugün hâlâ yerindedir. Yavuz Sultan Selim Han'ın önünde ok atan kemankeş için zamânından çok sonra Yahya Kemalin yazdığı şiir bunların en güzellerinden biridir. ikinci Bâyezîd Han, Genç Osman, Dördüncü Murâd, Dördüncü Mehmed Han, Üçüncü Selim Han, ikinci Mahmûd Han ve Sultan Abdülazîz Han gibi pâdişâhlar, kabri Ok Meydanında olan Dâmâd ibrahim Paşa, Kemankeş Ali Paşa, Kemankeş Ahmed Paşa, Kemankeş Kara Mustafa Paşa ve Deli Hüseyin Paşa gibi vezirler, okçulukta zamanlarının şampiyonu idiler.
Ok talimleri rüzgârın cihetine göre yapıldığından böyle her rüzgâra mâruz yerler meydan olarak seçilmezdi. Ok meydanlarının bakımı ile uğraşanlara ihtiyar denilirdi. Her meydanın üç ihtiyarı olup, baş sorumlu şeyhül-meydan diye adlandırılırdı. Bunlar aynı zamanda okçuluk tekkesi şeyhliğini de yaparlardı. Şeyhül-meydan, kemankeş pehlivanların en kabiliyetli, zeki ve dürüst olanları arasından seçilirdi. Kemankeşliğe yeni başlayanlar ondan müsâde alırlardı. Şeyhül-meydan ile menzil ihtiyârı ve mütevelli, meydanın ve okçuluğun bütün meselelerini, ihtilaflarını çözerlerdi. Burada tâlim yapanların imtihanlarını yaparlar ve gençleri okçuluğa teşvik ederlerdi. Üç yüz metreye ok atabilen okçu, kemankeş ünvânını alırdı. Okçuluk tekkesi, her sene altı mayısta ok talimlerine başlamak için açılır, pazartesi ve perşembe günleri olmak üzere tâlimler altı ay devâm ederdi. Okçular, müsâbakalarına koşu derlerdi. Okçu meydanına öğleden evvel gelip yemekler yenildikten ve namaz kılındıktan sonra müsabaka başlardı.
Atışlar mesâfe atışı ve hedefe atış olmak üzere iki çeşitti. Bir de zarp vurma denilen sert cisimleri delme yarışı vardı. Hedefe atışlarda, hedef tabla veya puta denilen kalın meşinden yapılmış ve içi saman dolu cisimlerdi. Tabla iki ayak üzerine tespit edilir. isâbeti haber vermek için etrafına çıngıraklar konulurdu. Menzil atışına katılanlar meydan sorumlularından olan ihtiyarlar ki azmâyiş denilen okları kullanırlar, dokuz yüzcüler, binciler ve bin yüzcüler diye dörde ayrılırlardı. Seksen gez aralıkta dikilmiş iki bayrak arasına düşmeyen oklar müsâbaka hâricinde tutulur, oku en uzağa atan kemankeş müsâbakayı kazanırdı. Târihte meşhur kemankeşlerin menzil dereceleri şöyledir: Tozkoparan iskender 1281 gez (845,4 m), Arap kemankeş 1124 gez (741,8 m), Sübaşı Sinan 1109 gez (731,9 m), Havandelen 1235 gez (815,1 m), Kazzaz Ahmed 1037 gez (684,4 m), Benli Karagöz 1161 gez (766,2 m), Deve Kemal 1205 gez (795,3 m), Çullu Ferruh 1223 gez (807,1 m) Kaptan Sinan 1232 gez (813,1 m), Bursalı Şela 1271 gez (838,8 m) Solak Bali 1239 gez (817,7 m) (Bir gez 66 cmdir)
Okçular ok atarken, sol dizlerini yere koyup sağ dizlerini kaldırırlar Ya Hak diye salâ verip oku fırlatırlardı. Abdestsiz ok atmazlardı. Kazanan kemankeşin boynuna çaprazvârî şal takılır. Okçular tekkesine götürülürdü. Şeyhül-meyâdin de kazanana iltifât ederdi. Müsâbakalarda mükâfât koymak, sadece pâdişâhlara, vezirlere ve şeyhül-meydanlara mahsustu. Her yıl binlerce kemankeş yarışırdı. Topkapı Müzesindeki bir belgede; 1671de sâdece Ok Meydanında 3375 kemankeşin ok attığı belirtilmektedir.
Okçular, kullandıkları âletlere hürmet ederler, tâlim veya müsâbakalardan sonra yay ve oklarını tekkedeki dolaplarına koyarlardı. Okçuluk tekkeleri iki odadan müteşekkil olup birinde sohbet edilir diğerinde ise yemekler yenirdi. Okçuluk sporunun ve tekkelerinin kendilerine âit kuralları olup, bunlara riâyet etmeyenler, kemankeşlikten men edilmeye kadar varan birçok müeyyidelere tâbi tutulurlardı. istanbul, Edirne, Bursa gibi pek çok şehirde ok îmâlâtçıları büyük çarşılar hâlinde toplanmışlardı. Osmanlı ordusunun ok ihtiyâcını cebeci ocağı karşılamakta, bu ocak tarafından îmal edilen oklar sandıklarla savaş meydanına götürülüp burada kemankeşlere dağıtılmaktaydı. Pâdişâhı ise, dört yüz okçu muhâfaza ederdi.
Osmanlının son zamanlarına doğru özellikle ikinci Mahmûd Han zamânında ateşli silahların iyice yerleşmesiyle, okçuluk eski önemini kaybetmeye başladı.
--spoiler--
ata sporumuz evet.
nerde peki abi madalyalar. bu branşta dağıtılan madalyaların çoğunu neden alamıyoruz peki.
yeterince çalışmıyoruz o zaman ya da her zamanki gibi ülkemiz sporcuların makus talihi:imkanlar.
nevin yanıt ın röportajında dediği gibi bazen koridorlarda çalıştım bazen şu şartlarda vs.
sonra madalya alınca gurur duyuyoruz. bizim kızımız diyoruz.
hadi ordan.
yoğun dikkat ve özveri isteyen ata sporudur.ayrıca; yay, ok, sadak, parmaklık, tetik, ip, kolluk gibi edavatlara ihtiyacınız olacaktır bu sporu yapmak için.
'nasıl olsa koşmaca, zıplamaca, geberircesine egzersiz yapmaca gibi yorucu tarafı olmayan tek spor, en iyisi ben bunu yapayım' düşüncesiyle kendisine çektiği benim gibi tembel insanları çok fena mor eden spor dalı. fizik direncinin yanı sıra zihin ve konsantrasyon gücünü de geektiriyor.ama herşeye rağmen karizmatik ve asil bir spor oluşundan gram eksilmiyor.
öğrenmek kolay ustalaşmak zordur.
o kirişi germek, tutmak ve bırakmak dışardan çok kolay görünüyor ama kirişi burnunuza değecek kadar çektikten sonra el hemen titremeye başlıyor. baya zor o halde beklemek.
bir de benim gibi ilk günden kirişi kolunuzdaki aynı noktaya 3'ten fazla çarptırmayın, kolun içi mosmor oluyor valla.
Okçuluğun, 1961 yılında ayrı bir federasyon olarak örgütlenmesinden sonra ilk kez uluslararası yarışmalara katılmaya başlayan Türk okçuları, federasyon organizasyonundaki eksiklikler sebebiyle, ne yazık ki, uzun yıllar başarılı olamamışlar, malzeme, tesis, teknik adam gibi sorunlar sebebiyle okçuluk, yurt düzeyine de yeterince yayılamamıştır.
1 Ocak 1982 tarihi itibariyle sadece 35 olan lisanslı sporcu sayısı, o günden bu yana izlenen yeni bir yönetim anlayışı ile günümüzde 3 binlere ulaşmış, daha da önemlisi, sporcu kalitesi hızla yükseltilerek, önemli tüm uluslararası yarışmalarda Türkiye imajının en üst noktalara çıkarılması mümkün olmuştur.
Bugün Türk sporcuları, tüm büyük okçuluk organizasyonlarında dereceye girmenin mutluluğunu yaşamakta, Olimpiyat, Dünya ve Avrupa rekorlarına sahip bulunmakta, Türkiye Okçuluk Federasyonu ise, tüm dünya okçularına hizmet vermenin haklı gururunu duymaktadır.
Antalya'daki, dünyanın birkaç önemli okçuluk tesisinden birisi olan 100. Yıl Okçuluk Sahası ile bölgenin elverişli iklimi ve muhteşem tabiatı birleşince, dünya okçuluğunun kalbi, bu güzel kentte atmakta, birçok yabancı sporcu sezona Antalya'da hazırlanmaktadır. Dünyanın en iyi okçuluk antrenörlerinden birisi olan Mario Codispoti'nin Türkiye'ye gelmesi de okçuluğun gelişim sürecini hızlandırmıştır.
Bugün faal 4 uluslararası hakeminin dünyanın tüm önemli yarışmalarında görev yaptığı Türkiye, okçuluk sporunda yapmış olduğu büyük atılım sonucunda, dünya ve Avrupa okçuluğunun yönetiminde de etkin görevler üstlenmekte, sahip olduğu büyük teknik imkanları tüm dünya için seferber etmektedir.
