ilk gününün akşamı eve geldiğinde babama okulların ne zaman tatil olacağını sormuşum diye dalga geçerler benimle.
Halbuki ayni ben okumayı ve dört işlemi öğrendikten sonra daha neden okula gidiyoruz ki diyen de bir insandım. Hala arkasındayım. Okuma yazma ve dört işlem beni kurtarırdı. Üstüne kendim tamamlardim.
Geçmiş zaman işte.
lisenin ilk günü okula gitmemiştim. ikinci günü gittiğimde kimseyi tanımıyodum, herkes kaynaşmıştı. berbat bir durum ama genelde o günlerde yapılan arkadaşlıklar çabuk bozuluyormuş onu gördüm.
Üniversiteler için bugün. Ne heyecan duyar insan kimbilir. Bu fırsattan istifade ederek tüm eğitim öğretim neferlerine kolaylıklar dilerim. Bahtınız açık olsun.
Özlenen gündür, keşke biz de gitsek. Gerçi ilkokul ve lise zamanlarımda asla okulun ilk günü ve karne günü okula gitmezdim, fırsat buldukça da eve kaçardım, insanın vizyonu dar olmasın eve kaçmak neee?
Lise zamanımın son günleriydi. arkadaşımın 9.5 gün devamsızlığı vardi.Öğretmen yoklama yapmasın ondan habersiz diye elinde dolaştırırdı defteri. Sonra ne mi oldu basireti bağlandı sınıfı terk etti deftersiz, hoca da yok yazdı sınıfta kaldı.*
Edit:ilk gün genelde armut gibi birbirimize bakardık bu arada.
kastedilen ilkokulsa, avel bir çocuk olmamım getirisiyle ilk ders bitip teneffüs zili çaldığında gün bitti sanıp okulla aynı sokakta bulunan evime gitmiştim. giderken de içimden, okul iyiymiş ya, bu kadarsa sıkıntı yok gibisinden düşünüyordum.
eve varıp anne okul bitti dedim, kadının o şaşkın yüz ifadesi hâlâ gözümün önünde, beni alıp geri götürdü tabi okula.
hayatta bazı şeylerin göründüğü gibi olmayışıyla ilk kez o gün yüzlemiştim.
1998 yılından bir gerçek kesit.
Üniversitenin ilk günü o kadar korkmuş gibiydim ama böyle ciddi bir korku değil ya kalabalık beni yutarsa , ya bende onlar gibi olursam. Başıma gelecekleri bilmeden öylece yürüyüp gittim .Bende değişen pek bir şey olmasa dahi pek çok gavat ve ilginç tiplerin yanı sıra harbi insanlarda tanıdım .
Öğrencilerin değil de öğretmenlerin şikayet etmesi gereken gündür. Kaç farklı sınıfa girip aynı şeyleri söyleyip 'bugün ders işlemeyelim yeaaaa' diyenler yüzünden sıkıntıdan patlıyoruz. Onlar nasılsa birbirlrriyle konusup vakit gideriyor.
ana okulum... annem babam ayrılalı bir yıl olmuştu. erkenden her şeyin farkına vardım. dostlukların biteceğini biliyordum. hayatın keyfini çıkarmak lazımdı. ne kadar da büyümüştüm. saat 12 civarıydı. beni okula götürdü annem ve teyzem. elimde simit. kafamda ucunda köpekli şapkam. dünya tatlısıydım her zamanki gibi. üst katına çıktık okulun. simitim bitmişti. susadım. sınıftan su içtim. baktım lego'lar, mıknatıslı tren... salak bir kız geldi yanıma. annem ve teyzem öğretmen ile konuşuyorlardı. kız elime oyuncak verdi. ben de ''neden yanıma geldin? arkadaşlarınla oynasana.'' dedim. kız çok zengindi çantası tazmanya canavarındandı. sonra annem dedi ki ''hadi oğlum gidiyoruz.'' kısık bir sesle, utangaç halimle; ''ben kalayım siz beni akşam alın buradan.'' dedim. orada kaldım. çocuklar çok maldı. legodan kule yapınca eğleniyorlardı. bense trenlerin zıt mıknatısını birleştirmeye çalışıyordum...
