ben kafamı çantamın içine sokup ağlamıştım, çok iyi hatırlıyorum. şuanda değişen tek şey artık kafamı yorganın altına sokarak ağlıyorum. ben yine aynı ben.
Annem beni iki oglan cocugunun arasina en on sirada oturtup gitmisti. Ben de her zaman onu "ne zaman benim arkadaslarim olacak?" diye baydigim icin okulun ilk gununu hevesle bekliyordum. Bir damla gozyasi suzulmedi minik gozlerimden o gun *
ilk sene beni yollarda sürükleyerek okula götürdüler. ikinci sene azıcık daha hevesli gitmeye başladım. sonradan sonraya okula karşı olan sevgim arttı. hala da devam ediyor. demek ki her zaman kötü başlangıçlar bir şeyin devamının da kötü olacağını söylemiyor bize.
