hey gidi be ne gunlerdi dedirtir sahidende.okul uniformasiyla evden cikip atari salonuna gider, okul bitis vaktinde eve donerdim. oyleki, mekan sahibinin dukkani bana birakip saatlerce ortadan kaybolmuslugu bile vardir. ben ise avuclarca jeton harcardim bedavadan. street fighter daki rekorlarimi da unutmamak lazim tabi. hala bile arada gider, kalan son atari salonlarindan birinde oyun oynarim.
teknolojik gelişmelere paralel olarak önce okulu asıp internet kafeye gitmek, daha sonra da okulu asıp playstation kafeye gitmek ile devam eden güzel eylem. tabii eski tadını veriyor mudur bilemiyorum, atari salonu dönemlerini kaçıran bir nesildenim.
atari salonunda 4 kişilik sunset riders oynamak için 4 kişi okuldan kaçmaktır. street fighter'da serseri çocukları arka arkaya yenip akabinde okula kadar kovalanmaktır. *
orta okul yıllarında hayatın farkına varmamızla başlayan eylemdir.önceleri birer ikişer kaçıyorduk, sonra gruplar halinde gitmeye başladık en sonunda hocalarda geldi ama bizi ordan döve döve geri götürmek için.lisede de devam etti lisede ise playstation oynamaya kaçıyorduk.hey gidi günler.
