sınıfa giren müdür yardımcısı bi kaç isim okur. Mutlaka o isimdekilerin babası ölmüştür ya da fakirdir. Müdür odasında bi kaç ayakkabı, mont durmaktadır.'ben almasam olur mu'dersiniz.'olmaz derler'hiç bakmadan bi mont bir ayakkabı seçer kaçarcasına sınıfa girersiniz. Gizli gizli içeri otururken öğretmenin çağırır;'hadi giy bakalım'der.Üzerine 2 beden fazla gelen altın sarısı mont giyilir.Ve bir daha renkli mont giymemeye yemin edilir.Çocukluk işte..
sağ elin verdiğini sol el bilmemeli düsturunu unutmuşluk vardır efendim. zira o çocuğun maddi ihtiyacını karşılarken uygulanan yöntem çocuk üzerinde manevi * bir yara oluşturmaktadır. daha bilinçli hareket etmek dileğiyle. esen kalın...
kendisi gibi diğer yardım alan tüm arkadaşlarına aynı tip ayakkabı, aynı tip mont, aynı tip çanta kendisine de armağan edildikten sonra eline tutuşturulan bir poşet içinde tekrar sınıfına girmesi istenilen öğrencidir. elinde poşetle...
sizin yapacağınız yardımı sikeyim çok af edersiniz. ergenlik çağına yeni girmiş çocuğu arkadaşlarının içerisinde utangaç duruma düşürmek midir yardım severlik ? kendi çocuklarına giydirmeye tenezzül etmedikleri şeyleri başkalarının çocuklarına layık görmek midir yardım severlik ?
utanmasanız belediyenin amblemini yapıştıracaksınız montların üzerine ! ha siktir diyorum ha siktir.
öğretmenin fakir öğrenci varmı diye sorduğunda pat diye parmak kaldırıp sonradan suc işlemiş misali yüzü kızaran öğrencilerdir . sonrada yardım diye yün iplik verilir ,alsan bi türlü almasan bi türlü olur . oda ayrı bir utançtır , zordur .
gerçekten adalet var mı? gerçekten herkes eşit mi? diye kendi kendime düşünmeme yol açan durum. birileri bir yerlerde lüks içinde yaşarken birileri yardıma muhtaç... kendi adıma bu duruma hiç düşmedim, hoş düşsem de ayıp değil ama o hissi tam bilemediğimi anlatmak için yazdım. bazı arkadaşlarıma yapılırdı bu yardımdan. biraz üzülür, biraz kötü hissederlerdi sanki. okulun öğrencilerine yardım yapması güzeldir; ama yardım ediş tarzları yanlıştır. dediğim gibi bu asla ayıp değil ama o kıyafetleri çocuğa daha başka, daha özel bir zamanda da verebilirler bence. bir de madem yardım yapacaksınız adam gibi bir şeyler alın şu çocuklara. allah maaşımı nasip ettiği zaman elbette çocuklara yardım etmek isterim; ama onlar beni asla tanımayacaklar... düstur bu olmalı bence, çocuğun ihtiyacına göre her şey ayarlanacak, kim olduğunuzu bilmeyecek ve ayarlananlar o kendini kötü hissetmesin diye ona özel bir zamanda verilecek. ah çok bildiğini düşünen büyüklerimize bunları bir anlatabilsek, bir anlatabilsek...
insana en koyan türlerinden birisi de lisede sınıfta yapılan aramada müdür yardımcısının eskimiş ayakkabılarınıza bakıp herkesin önünde yüksek sesle ''dersten çıkınca beni bul'' diyerek yaptığı türüdür.
allah yardımcısı olsun denilesi öğrenci tipidir. bu arkadaşlar genelde ileride güzel yerlere gelebilme ihtimali çok yüksek olan ve bir çoğu ileride durumu düzelttiğinde kendi küçüklüğünde yaşadıklarını birileri yaşamasın diye, elinden geldiğinde ihtiyaç sahibi öğrencilere yardım ederler. allah razı olsundur.
