okuyacakları kitapları seçeken övünebilecekleri tarzlara yanaşırlar genelde. felsefe okuyorum demek onlara havalı gelir. çizgi roman okumazlar, çünkü onunla hava atamazsın. bukowski okumazlar, çünkü insanlar seni sapık sanabilir. dünya klasiklerini okumazsın, çünkü insanlar seni garip ya da inek sanabilir.
şahsi fikrim bu insanların okumamasının gereksiz olduğu yönündedir, çünkü tek taraflı bilgi öğrenimi nesnellikten öteye geçemeyeceği için bu insanlardan adam akıllı düşünülmüş bir fikir çıkma olasılığı çok azdır. bir tarafları hep güdük kalır.
milli eğitim müfredatı ve kulaktan dolma bilgilerle edindikleri; ecdadının kahramanlık hikayeleri ile övünen, damarlarında dolaşan kanın kutsiyeti ile övünen, takip ettiği din ve mezhebin en güzelliği ve en doğruluğu ile övünen yüzbinlere baktığımda;
- ne kadar övünseler azdır, kutluyorum onları! hatta, öpüyorum alınlarından, tek tek.
dante'nin ilahi komedya'sinda der ki, insan okuduklariyla, vardir. buna da gonderme yaparak dostoyevsky, yuzyulun hiciv ve ironi kitaplarindan "budala"da der ki; varolusla ovunmek, olmayaniyla ovunmekten cok daha dogal ve samimidir.
sonuc olarak, insan tabiki de okuduklariyla ovunucek lan.
koskoca britannicayı bitirmişim övünmeyeyim mi birader şimdi?
övünmek istemese bile, çok okuyan adamın yüzünde görünür zaten. hafif bir kibir, gurur. ama bunlar kötü değildir kanımca.
