odam kireçtir benim yüzüm güleçtir benim
soyunda gir koynuma tenim ilaçtır benim
odam kireç tutmuyor kumunu karmayınca
sevda baştan gitmiyor sarılıp yatmayınca
baba ben dervişmiyem hırkamı giymişmiyem
ben sevdim eller aldı baba ben ölmüşmüyem.
(bkz: zülfü livaneli)
iki cem'in de muhteşem söylediği anonim türküdür. müstehcen olduğu gerekçesiyle vaktiyle trt'nin yasaklı listesine girendir.
Cem Karaca'dan dinlerken gözünüzün önüne eski Türk filmlerindeki köy sahneleri gelir. belki al yazmalımın asyası canlanır gözünüzün önünde. ilyasın buğulu bakışları..
cem adrian söylediğinde ise daha da kararır etraf. günümüzün çıkmaz sokakları.. arka sokakları yığılır beyninizin kıvrımlarına. içindeki sevda, arzu gölgelenir, korkutucu bir şeylere bürünür...
bambaşka şeyler hissettirir hep yani..
her durumda kirece keser yüzünüz türkü bittiğinde..
