Kötü bir hastalıktır. Lakin en kötüsü değildir. Kendisinin sebep olabildiği derealizasyon en kötü hastalıklarda rakipsizdir. Okb insanın günde belli bir saatini yiyebilir ama insan çevresinden kopuk değildir. bir derealizasyon hastası yıllar boyunca dünyayla bağı kopmuş arafta bir halde yaşayabilir ve yıllarını kaybedebilir. tabi buna yaşamak denirse.
Hastalıklar ete kemiğe bürünüp karşıma otursa içlerinde seçip kafasını asfalta sürte sürte öldüreceğim bu olurdu kesin. insanın günlük hayatından yaklaşık bir saatini yiyen bir hastalık düşünün. Sinsi, kısacık hayat için fazla büyük bir törpü bu hastalık. Sebebini, çözümünü bilen varsa tavsiye beklerim. Zira ilaç kullanarak beynimin dengesini alt üst etmeyi hiç istemiyorum.
Saplantı Zorlantı Bozukluğu diye de bilinir.
Kişinin anal dönemde yaşadığı sorunlar nedeniyle oluşur. Anal kişilik ismi de verilmektedir. Psikiyatri’de ruh kanseri olarak geçer. iyileşmesi mümkün değildir. (Şahsi kanaatim bir hastalık değil mizaç özelliği olduğu yönündedir.)iyi geldiği ispat edilen tek ilaç trisiklik bir antidepresan olan Klomipramin’dir.
Bir yeri aşındırmadan bırakmama hastalığı. Bizim kiracının bu hastalıktan var en son asma tavanın astarını yıkadı, söktü, çıkarttı. Babamdan fırça yedi. Allah yardım etsin zor.
anlattıklarım belki bu hastalıktan dertli olanlara biraz yardım eder. Nasıl yendiğimi anlatacağım.
2013 senesinde babam kalp krizi geçirmişti, hastanede yanında bulundum ve hastaneye ben götürmüştüm arabayla.
Çok etkilenmiştim. Zaten hastalık hastalığı da ufaktan vardı öncesinde.
Daha sonra kalp krizi korkusu başladı, kalp krizi geçiriyor gibi hastanelerin önünde gezmeye başladım,her sabah bu düşünceyle uyanıyordum.
Gel gelelim en can alıcı noktaya;
Sonra bir gün internetten panik atak vs. diğer psikolojik rahatsızlıkları araştırmaya başladım(bu hayatımın yanlışıydı) bütün psikolojik rahatsızlıkları kendime yakıştırdım. Ve çok yüksek seviyede aklımı kaybetme korkusu başladı. Şizofren forumlarda falan takılmaya başladım o derece.
6 ay'a yaklaşık her sabah mutsuz uyandım, artık umudumu kaybetmiştim. Söylenilenleri tekrarlama takıntım başladı(içimden tekrarlıyordum). Uyku uyuyamıyor,kabuslar görüyordum.
Psikoloğa hiç gitmedim, ve çevremde ki kimseye anlatmadım. Kendi içimde hayattan bıktığımı hissediyordum.
intiharın eşiğine geldim.
Daha sonra bu rahatsızlık süresince ihmal ettiğim arkadaşlarıma,ortamlarıma zaman ayırmaya karar verdim.
Normal şartlarda çok sosyal biriydim ve bu sorunlarım yüzünden aylarca evden bile çıkmak istemedim.
Ben kendime zaman ayırdıkça,birşeylerle uğraştıkça zihnimde gitgide azalmaya başladı.
Ve en önemli nokta da şu ki artık korkularımdan korkmamaya başlamıştım, mesela aklımı kaybetmek; 'kaybedeyim ne olur? öyle de öleceğiz,böyle de ! s.keyim anasını ! ' demeye başladım içimden.
Ve bu boşvermişlik 9-10 ay sonunda bu sorunlarımdan tamamen kurtulmama yaradı.
Aradan kaç yıl geçti bilmiyorum, şimdi o zamanlar aklıma geliyor.
O zaman ki korkularım aklıma geliyor, diyorum ki keşke delirsekte biraz kafamız rahat etse.
Sonuç olarak,bu entry'i okuyan belki yüzlerce kişi olacak,biraz iyi bişeyler duymak istediklerini çok iyi biliyorum.Çünkü ben de bu sorunlarla boğuştuğum zamanlarda internette bu konularla ilgili okumadığım yazı çok azdı.
Size en büyük tavsiyem boşverin, psikozlar dışında bütün psikolojik rahatsızlakların altında korkularınız yatıyor.
Bu birden olacak birşey değil, ama yavaş yavaşta olsa onları yenmek için birşeyler yapın.
Bir yenerseniz, bir daha yanınıza bile yaklaşamıyorlar.
Takıntılar sürekli değişir. Bende çeşit çeşit bir sürü takıntı oldu saymakla bitmez. Ruhun kanseri, kanserden bile kötü kanser öldürür, OKB öldürmez süründürür. Ölmek istersin ama ölemezsin de.
Ne saçma muhabbet dönüyor mk. En çok güldüğüm kaşar degilim erkegim lafı oldu. Erkeğin kaşarı olmuyor mu mk? Hiç aşık olmadığın biriyle yattın mi? Ben yattım. Demek ki erkeğin de kaşarı oluyor değil mi?
titizlik durumumum dan dolayı doktorumun koyduğu teşhis. öyle bir durum ki artık koltuğun arkasındaki büyük minderler bozulmasın diye evdekileri yerde oturttuğumu biliyorum. misafirler gelip gittikten sonra iki saat o minderleri düzeltmeye şekle koymaya uğraşıyorum ve bu anlattığım daha hiç birşey.
beynin harkuladeliğine diyecek bir söz yok. bir nörolog, bir sinirbilimci oturup beyni anlatmaya kalksalar günler sürer. yine de beyin hakkında çok az şey öğrenmiş oluruz.
fakat beyin nasıl bir doğal cihaz ki, düşünmek istemediğimiz, kendisinden rahatsız olduğumuz düşünceleri yok etmek yerine daha da kronikleştiriyor? ben, zihnime zorla giren hoşlanmadığım bir düşünceden kurtulmak istiyorum. ama beyin, "hmm, demek bu düşünceden kurtulmak istiyorsun... öyleyse ben bu düşünceyi loop'a alayım da bütün günün zehir olsun..." diyor resmen. ya sil gitsin işte...
beyinciğim, neden arka planda sürekli aynı saçma düşünceyi çevirip duruyorsun ki?.. ben susturmaya çalıştıkça neden müziğin sesini açıyorsun inadına?.. Allah aşkına kendine gel artık... Sen de yoruluyorsun durduk yere...
Temizlik hastalığıdır. Kişi aşırı titizlikten resmen kafayı yer . Tlc tv de bu hastalığı yenmek için bu hastaları evini 3 4 yıl temizlememiş insanların evine gönderirler eğitici bi programdır.
