insanı gün içinde hiç yalnız bırakmaz. sabah kalktıktan akşam tekrar kafanızı yastığa koyduğunuz zaman dilimi içinde hep yanınızdadır. dışarı çıkarsınız, dönüp kapı kolunu tekrar kontrol edersiniz, kaldırımda parkeleri saya saya yürürsünüz, yemeğe oturmanızla elinizi yıkamak için tekrar kalkmanız bir olur. çevrenizi de bu hastalık yüzünden rahatsız eder, işin kötüsü bunun gayet farkında olduğunuz halde bundan vazgeçemezsiniz.
bir de kişiye kendini potansiyel suçlu gibi hissettirir, etrafınızda bıçak vs suç aleti varsa sürekli kafanızı kurcalar, çünkü her an onunla birine zarar verebilirsiniz.
bu rahatsızlığa sahip kişilerin negatif enerjilerini takıntı yaptıkları şeylere fazla yaymaları sonucu kaygılarının gerçeğe dönüşmesi durumu da gözlemlenmekte.
ayrıca bu illetten kurtulmak isteyenlere tavsiyem fight club ın şu repliğine kulak versinler:" herşeyi kontrol etmeyi bırak, kendi haline bırak, olsun!"
uzun süreli ilaç tedavisi sonrasında rahatsız edici düşünceler yokoluyor. yan etki olarak iç sesinizi kaybedip hiçbir şey düşünememeye başlıyorsunuz. tetikleyen kaygı bozukluğuysa anlamsız bir hzursuzluğa dönüşüp günlük rutinleri engelleyici faaliyetlere devam ediyor.
obsesyonlar depresyona bağlı olarak artıp azalma eğilimindedir.
kişinin içgörüsü önemli bir fark yaratır yani obsesyonlarının farkında olması böylece iradesiyle obsesyonları önemli ölçüde kendisi azaltabilir hatta kendisiyle dalga geçmeye bile başlar.
eski çağ meksika'sında yaşamış şamanların "yapmama" tekniğiyle kendidini aşırı önemsemeyi bırakmak obsesyonları sıfıra dek indirebilir.
Kesin tedavisi yoktur ilaç yasa terapi görmek azaltabilir ama tekrar geri gelir. Bu rahatsızligi yaşayanlar en zararsız insan tipidir çünkü kendi kendisi ile uğraşmaktan yorgundur artık insanlara sıkıntı çıkartmaz.
geçinemez kimseyle, bi de rahatsızlıgın üzerine gitmek için evine 2 kişi daha alırsa göt gibi kalır.neyine ne oluyo yalnız yaşa git işte.sen alışık degilsin böyle şeylere.
hayatımı mahvetmiştir açık ve net. 1 buçuk sene ilaç ve psikoterapi ile azda olsa hafiflemiş fakat son 6 aydır yeniden alevlenmiştir. ve her şey yeniden başlar benim için; ilaç ve psikoterapi. ayrıca yukarıdaki yazar doğru demiş. irritabl bağırsak sendromu ve reflü bu hastalığın bonusudur.
gün içerisinde her şeyi kafanıza takarsınız. hatta an gelir bugün kafama takacak bir şey bulamadım haydi bir dert bir sorun bulayım dersiniz. tc kimlik numaranızı yazdıktan sonra defalarca kontrol edersiniz, doğum tarihinizi defalarca kontrol edersiniz, doldurduğunuz formu 212312 kez tekrar okursunuz, evden çıkınca acaba kapıyı açık mı bıraktım, kilitledim mi diye düşünür yarı yoldan döner kontrol edersiniz. hayatta her şey sıkıntıdır sizin için her şey ama her şey. insana en ağır gelen ise etrafınızdaki insanların size acıyarak bakmasıdır.
Tek tedavisi hastanın kendisine göre daha makul bir takıntı sahibi olmasıdır. Ancak bu evreye gelene kadar dünyada yaşanabilecek en kötü günleri yaşar.
insanı zeki olduğuna inanandıran aptal gibi davrandıran şerefsiz sorun. eğer kendi kafamda kurduğum şeyleri yapmazsam kendi kafamda kurduğum kötü şey başıma gelecekmiş gibi. neyse ne, her türlü orospu çocuğu bi hastalık.
anal dönem* kaynaklı bir bozukluktur; bu dönemde edinilmesi gereken temel güç irade gücüdür.
çocuk bu dönemde 'tutma bırakma'yı öğrenir; tuvalet eğitimi esastır. ailenin bu dönemde çocuğa karşı çok tutucu olması veya onu fazlaca serbest bırakması sıkıntı yaratır.
Bende aşırı derecede görülen hastalıktır. Örneğin tuvalet kapısını peçeteyle açıyorum, elimi asla sürmüyorum. Farklı cins yemeği aynı tabakta yiyemiyorum vs. Dilerim kimse yaşamaz, ayrı birşey bu hastalık.
bir türü bende mevcuttur, halk arasında takıntı olarak da bilinir. örneğin benim gibi manyaklar, apartmanda her zaman sol taraftaki asansörü kullanırlar. öyle ki soldaki asansör arızalandığında sağdakini kullanmak yerine 3 hafta boyunca 8 kat merdiven bile çıkarlar. ya da nizami olarak bastıkları kaldırım taslarından birini es gectiğini fark edince 300 metre geri dönüp o taşa basıp devam ederler.
okkb neymiş ya diye soranlara belki anlarlar diye takıntı rahatsızlığı cevabını vermekten bıktığım hastalık. ardı sıra gelen neye takıyorsun ki? takma ya aman. cümleleriyle beni iyice delirten tam bir yaşanmadan bilinmez örneği. ışığın sönmüş olduğunu bilsem de bir kuvvet beni sıcacık yatağımdan kaldırıp 3 kez kapatıp açmaya zorluyor. hele o aklıma gelen iğrenç düşünceler. gerçekten benim için çok yıpratıcı bir rahatsızlık. yaptıklarımın bedelini sevdiklerim öder korkusu.terliklerin simetrik olmama sorunu.5 dakikada bir el yıkamak.bu öyle basit ve sıradan bir rahatsızlık değil. bilmiyorum eğer öyle olsaydı hayatıma bu derece hükmetmezdi. ve inanın ilaçlar da işe yaramıyor. yani benim için öyle oldu. bazen azalıyor tam söndü sanıyorsun tekrar ortaya çıkıyor. özetle: hayatınızı mahveden psikolojik rahatsızlık.
çok zordur o kadar zordur ki yaşam sevinciniz kalmaz.
eğer kafayı çalışmak istemediğinize takdıysanız gözünüz seğirdiğinde "kesin biri bana iş bulacak ve ben ağlayacağım yada o koltuğa oturmamalıyım yoksa biri bana iş bulur",
dua ederken yanlış bir şey söylediyseniz "bak yanlış söyledim işte dualarım kabul olmayacak gördün mü?"
banyonun çok pis olduğuna kendinizi inandırdıysanız "banyo çok pis duş almamalıyım yoksa bende pislenirim deyip 2 hafta duş dahi almamak" vb. bu gibi şeyleri yaparlar ve yavaş yavaş ruhsal durumlarını daha beter hala getirirler.
sadece eşyaların simetri takıntısı değil, hayatın beklenmedik sürprizlerine karşı duyulan tarifsiz korkudur. böyle insanlarla yaşamak, erkenden kanser olma nedenidir.
