beynimizi yiyen soru..eskisi yenisi platoniği her sevgili bu soruyu düşürür akla.o şimdi ne yapıyor? kimle beraber acaba? o da beni düşünüyor mudur? yoksa başkası mı var aklında? vs vs.bütün soruların başını çeken soru cümlesi.
ve ne düşünüyor,
beni mi?
yoksa
ne bileyim
fasulyanın neden bir türlü pişmediğini mi?
yahut, insanların çoğunun
neden böyle bedbaht olduğunu mu?
o şimdi ne düşünüyor,
şu anda, şimdi, şimdi?..
o şimdi kara vuran bir şehirde şafak sayıyor. akdeniz ikliminden uzak. sevdiklerinden uzak. hayatı tanıyor, sabrı tanıyor. aşkını özlüyor. saylı gün bitecek elbet. aşkına kavuşacak, aşkı bekliyor onu büyük bir özlemle. tellerine dokunsun diye. beraber bir melodiye akmak üzere. aşkı bekliyor onu. ve biri daha bekliyor her zaman beklediği gibi.
yılbaşı gibi insanların eğlencenin dibine vurduğu bir gecede bile insanı alıp götüren, gözleri buhulandıran soru...
muhtemelen eğleniyor... elinde bir bardak bira, belki de bir kadeh şarap. çakırkeyf biraz. hafif bir gülümseme var yüzünde. çok mutlu. ben mi ? ben aklından bile geçmiyorum. ama birileri var belki de aklında; hatta o birileri belki şu anda kollarının arasında. ve o çok mutlu... galiba önemli olan da bu...
muhtemelen evdedir ve yaptığı hatalarına ağlıyordur. eğlendiğini hiç sanmıyorum, çünkü mutlu değildir.mutlu olmak için sevmek ve emek vermek gerekir ama verdiğin emeği de elinde tutmasını bilmek gerekir.o şimdi ne mi yapıyor;"her yeni yıla birlikte girme hevesiyle edilmiş yeminler geçen yılda kaldı,ve ben artık yalnızım" cümlesini kısa aralıklarla kendi kendine tekrarlıyordur...
insan, annesi için bile düşünmez bunu çoğu zaman. "annem şimdi ne yapıyor" demez istisnalar dışında. ama 'o', onlar...
--spoiler--
tanrıdan dilediğim tek dua aynı anda senin de beni düşünüyor olman..
--spoiler--
benim gibi mi şimdi? terk edip gittikten sonra hiçbir şeyimin eskisi gibi olmayacağının farkında mı? içilen suyun bile eski tadını vermeyeceğinin, artık hiçbir şeyin beni üzemeyeceğinin farkında mı?
hayır! kocaman bir hayır?
bunları düşünebilecek insan gider miydi? evet o da bana gitmek için gelmişti...
o şimdi ne yapıyor aceba? bütün olup bitenlerden habersiz, onun için ölen birinin varlığından habersiz, yeni sevdiceğine "ne güzel hismiş bu" diye mesaj mı atıyor yoksa?
benim dokunmaya kıyamadığım dudakları bir başkasını mı öpüyor şehvetle? içimi titreten adını, başkaları meze mi yapıyor masalarına?
artık önemli değil ne yaptığı, bizimkisi anılara saygı sadece, sahibine bile değil!
bilmiyorum hangisi daha zor... bu belirsizlik mi beni yiyip bitiren; o umutsuz umut mu ? şu anda başka bir adamın kollarının arasında olduğunu bilsem daha mı kolay olurdu her şey ?
23 Eylül 1945
O simdi ne yapıyor
su anda, simdi, simdi?
Evde mi, sokakta mı,
calısıyor mu, uzanmıs mı, ayakta mı?
Kolunu kaldırmıs olabilir,
hey gülüm,
beyaz, kalın bilegini nasıl da cırcıplak eder bu hareketi!..
O simdi ne yapıyor,
su anda, simdi, simdi?
Belki dizinde bir kedi yavrusu var,
oksuyor.
Belki de yürüyordur, adımını atmak üzredir,
her kara günümde onu bana tıpıs tıpıs getiren
sevgili, canımın ici ayaklar!..
Ve ne düşünüyor
beni mi?
Yoksa
ne bileyim
fasulyenın neden bir türlü pismedigini mi?
Yahut, insanların cogunun
neden böyle bedbaht oldugunu mu?
