ni anlatacağım. Aklın falan yerinde ama asıl sorun çoğu zaman aklının yerinde olması. Dolup taşman. Her gün azar azar yok olman. Farkındalık sendromu diyorum ben buna. Bu öyle bir sendrom ki en sevdiğin şeyi yaparken bile, ''yapıyorsun ama ee? nedir yani?'' diye kendine sorup, tatsızlığa kendini bırakıyorsun. Nefes alıyorsun ama nefes alamıyorsun. Her gün binlerce soruyla boğuşup bir cevap bulamıyorsun. Bu depresyon mudur bilmem ama beni yok ettiği kesin. Yalnız olmamalıyım bu hissiyatta. Belki de yalnızımdır. Ya da her neyse, bir önemi de yok zaten.
