peygamberleri uhrevi saçmalık sanmak yerine bir bölgenin reformcusu olarak görmek daha yerindedir. peygamber diye insanların kutsadığı kişiler belli bölgede başarı sağlamış, yeni fikirler sunmuş insanlardır. bunların kutsanmasının dini karakterde olmasının altında dini algı yoktur, dinle yönetilen algı vardır. o zaman her türlü düşünce dine uygun veya toplumda yönetimsel olarak hakim görüş dindi. hal böyle olunca kişilerin yaptıkları dini karakter taşıyordu ve başarılı olduklarında dini karakter olarak anılıp öne çıkıyordu.
