Sözlüğü terk etmiş olan bazı güzide yazarlar için söyleyeceğim sözdür.
Eskiden her gün müthiş bir yaratıcılık ile yazarlardı. Bilgisayarın başından kalkmak istemezdim. Çok eğlenirdim. 3 yıl sonra tekrar döndüğümde artık onlar yoktu.
Şimdi de ara sıra güzel yazılar görüyorum. Ama insan hep eskiyi özlüyor. Ne diyelim, yolları açık olsun.
''bir zamanlar bu şehirde konuksever, sıcak yürekli, dost canlısı iyi insanlar, ceren gibi, kırmızı mercan gözlü, uzun boyunlu, kalem kulaklı, suna gibi cins atlar vardı.
onlara ne oldu?
yaşlı adamdır ki, azıcık doğruldu, ak sakalı kirli, titredi, yüzü eski bir ışıkla parıldadı, derin bir aaah dedi,
ciğeri söken. aaaah! duvara sırtını iyice verdi.
neden sonra gözlerini açtı:
''o iyi insanlar,'' dedi, ''o güzel atlara bindiler çekip gittiler.'' diye anlatır.
Demirin tuncuna, insanın piçine kalmamız da bu yüzdendir.
Sahi ya bazi insanlarin arkadaslari dostlari var yav dusunuyorum da benden kimseye dost olmaz ne bilim yaolmaz ise ama onsanlar birbirine dstum diyor ama o guzel insanlar guzel atlara binip cekip gitmemislermiydi keske benimde bir tane dostum ona istedigim gibi konusabilsem eskiden denedim ama birine en ifak bir sey ya en ufak bir sey soyledigimde kesin baskasina siyleyecek derdim sonra eve gelip saatlerce onu dusunurdum sonra yillar yani bana insanlai takmamayi ogrti ama hicbirine zerre kadar guvenim yok ama herkes arkamdan istedigini soyleebilir aslinda birazda etraftaki arkadaslardan oldu onlarin yedileri ictikleri ayri gitmezdi sonra kustuklerinde dusman olurlar benim bir arkadasim daha dogrusu bir dostum olsub istiyorum ama olamaz bende kimseye doat olamam mesela kim bana ne derse gidip anneme soyluyorum illa ki onlarda birine soyler bu yuzden biri bana asik olsun istiyorum ama benim dostum olsun aski umrumda degil onunla istedigimi konusmak istiyorum yani arafigim bu da degil aslinda artik istedigime istedigimi rahatlikla soyleyebiliyorum bir sey icimde kalmiuor ama bir doatum olsun cok istiyorim.
