cok sevdiginiz bir insan, hayata veda ettiginde ondan cok uzaklarda olmak... cigerleri yanar insanin. kelimeler dugumlenir... soyleyecek birsey bulamaz. teselli icin ona soylenecek hicbir sey de yoktur zaten... o sevdigi gozlerini kapamadan once son defa yaninda olmabilmeyi arzular durur... bos bir temenni tabi... olenle olunmemektedir. hayat devam ediyor...
uzaktaki sevdicek hep gittiginiz yere sizinle gitmek yerine arkadasi(niz)yla gitmesi. ic sikintisindan telefon acilip da napiyorsunuz ulan diye sorulamaz bile. bom-bok bir hadisedir.
çok insan düşünür böyle anları ama genelde olmanın imkansız olduğu anlar olur ki ondan çok istenir. misal woodstock 69'da tam o anda orda olsaydım ben isterim gel gör ki ne kadar imkansızdır bu.
