bir fotoğraf.
tabanca gerçek midir bilinmez.
sigarasını tuttuğu eli ile çocuğun çenesini profesyonelce desteklemiş;
gözlerinin içinde, nefret ile ilan edilmiş bir zaferi kutlayan kılcal damarların sahibi o adam, çocuğun babası mıdır bilinmez...
hemen arkalarında, kuralı öldürmek olan tek oyunun,
son perdesini izleyen bir adam.
gülüyor mu şaşırıyor mu bilinmez...
ve bir çocuk.
bütün çocuklar gibi masum, gerçek, bilinebilir ve bir o kadar da...
sadece bir çocuk...
oyuncak dahi olsa, oyun için bile olsa hata eden babadır. kötü değildir, düşünememiştir sadece ama o bebek bile değil...
benim yeğenim bu gün daha 2 yaşına bile girmedi. en son gittiğimde ilk defa alınmış silahla ateş etmecilik oynarken silahı ağza ateş etme pozisyonuna kendisi getirdi. alınanı 1 saat olmuş bir silah. oyuncak ama bebek artık nerede ne görmüşse aynısını tekrarladı. bu bebek daha konuşmuyor, anne baba dan dede den başka bir şey demiyor. bana henüz teyze demiyor... o silahı elinden aldım ve başka da silah alınmayacak! bunlar esasen çok önemli şeyler.
