cannes film festivali gibi oldukça prestijli bir festivalde, avrupalıların ön yargılarını besleyen politik filmler ya da büyük bütçeli şaaşalı filmler yapmadan da en iyi yönetmen ödülü alınabileceğini göstermiş ve ödül töreninde de filmlerindeki gibi yalın ama duyarlı konuşması ile ülkesini onurlandırmış sanatçı.
helal olsun demekten başka ne denebilir?
ödül konuşmasında geçen cümle de tam olarak şu şekilde idi;
"benim yalnız ve güzel ülkeme, tutku içinde sevdiğim ülkeme adamak istiyorum".
ödül konuşmasında sergilediği tavrıyla, karizmasıyla, yeteneğiyle ve yaptığı o güzel konuşmayla aynı memlekette nefes alıp verdiğim için kendimi şanslı hissetmeme neden olan yönetmen.
Gorsellik olarak her karesi fotograf guzelliginde fimlere imza atan yonetmen. Yabanci basinda filmlerinden bahsederken andrey tarkovski'ye atif yapiliyor , sinema dahisi oldugundan bahsedliyor , ama ne zaman izlemeye kalksam bir sikinti basiyor , uyuya kaliyorum .
son ödülünü ''yalnız ve güzel olan ülkesine'' ithaf etmiş, gurur duyulası yönetmen. ama herkesin polat alemdar aşığı olduğu şu ülkede ne derece itibar kazanacaktır o da ayrı bir tartışma konusu tabi. tekrardan tebrikler.
ermeni diasporasına yalakalık yapılmadan da, olmayan bir soykırımı olmuş olduğunu iddia etmeden de yani sanatı gerçekleri saptırmadan yaparak uluslararası alanda ödül alınabileceğini kanıtlamış insandır. bu da belki bazılarına ders olur ve saygınlık nasıl kazanılır, nasıl adam olunur derslerini almış olur. sonra çıkıp bazı tarafların faşist olduğunu iddia etmenin hiçbir işe yaramadığını anlamış olurlar.
saygıyla, ayakta alkışlanmayı kesinlikle hak eden sanat insanı. tebrik edilmeyi bazılarına göre binlerce kez belki daha fazla gerçekten hak etmiş yönetmendir.
yalnız ve güzel, ve tutkuyla sevdigim ülkem...
ülkemizi ve ona olan hislerimizi daha iyi hangi sözler anlatabilirdi ki, tek başınalığımızı bu derece onurlu ve naif bir şekilde başka hangi sözler ifade edebilirdi..
teşekkürler sana güzel insan.
tesekkur edilesi insandir kendileri. odul toreninde sarf ettigi sozlerden sonra seni sevmeyen olsun diyorum. belki gaza geliyorum ama o bunu hak ediyor kanimca.
2 sıfat ve bir bağlaçla pek çok insanı ağlatmış, gururlandırmış sinema yönetmeni. ödülü tartışmaya gerek yok. zaten tescilli. akıttığı gözyaşları ona helal olsun.
güzel ülkemizde çok az yaşanan güzelliklerden bir tanesi. nuri bilge ceylan çok büyük bir ödül almış ve bu ödülü ülkesine armağan etmiştir. bazıları gibi şunu kestik bunu kestik dememiştir örneğin.
ülkemizde ajdar majdar gibi tiplerin el üstünde tutulduğu, nonoşların prim yaptığı, abuk sabuk manken bozuntularının ekranları kapladığı bir zamanda,sayın ceylan bize gerçek sanatçının kim olduğunu bir kere daha göstermiştir.
ama yazıktır ki sokağa çıkıp röpörtaj yapılsa, çoğu ismini ve aldığı ödülü bilemeyecektir. olsundur,o gönüllerde taht kurmuştur. mütevazi kişiliği ve beyfendiliği ile gerçek bir sanatçıdır. kendisine teşekkür ediyor, şükranlarımızı sunuyoruz.
değerinin daha çok bilinmesi gerekenlerden, ülkesini sevmenin, milliyetçi takılıp, milliyetçilik, ulusalcılık kılıfında asıp kesmekten çok daha farklı olduğunu gösteren, başarılı, gurur vesilesi yönetmen.
uzun zamandır 'ağlamak isteyip ağlayamamak'tan yakınıyordum. içimde ağlayamamaktan kaynaklı kocaman ve kaskatı bir şeyler birikmişti; gündelik hayatın tortuları, memleket sorunları ve dünyanın gidişatının da etkisiyle. ve içten içe biliyordum ki en çok ihtiyacım olan şey; benimle aynı zamanı paylaşan ve izinde yürünebilecek bir türkiyeli modelin olmayışıydı. babasız büyümenin verdiği bir hassasiyetti bu biliyordum ama yıllar geçse, popodaki kıllar kadayıf olmaya başlasa da aşamıyordum bu hissiyatı. ve bu sabah ağladım... bu bilge adamın tüm filmlerini izlemiştim daha önce ama artık öyle bir tiksinme noktasındaydım ki uzun zamandır televizyonu açmıyordum, kendimi bildim bileli ilk kez bir aydır film dahi izlemiyordum, çıkış yok noktasındaydım, tıkanmıştım... bu sebeple dün akşam ki konuşmasını canlı izleyemedim. o anı yaşayamadım ama iyi ki de öyle olmuş. 'annem nasıl da üzülürdü salya sümük halimi görünce' diye seviniyorum şimdi... sabah bilgisayarı açıp hem ekşide hem burada yazılanları okuyunca yalnız olmadığımı gördüm ancak bu rahatlatmadı beni... yıllardır ağlayamadığım kadar çok ağladım aksine. ceylan zarafetiyle filmler yapan, insanın derinliklerini inceleyen, kültürel farklılıkları aşmış bu adamı bir yerde görürsem sakalıma saçıma aldırmadan sarılıp ağlamak istiyorum koynunda bir kez daha. hatta 'size baba diyebilir miyim?' demek geçiyor içimden melodram sevmediysem de mrüm boyunca. yeşilçamla büyümüş sonra sanat sinemasına merak salmış bir sinemasever özünü inkar edemiyor işte, ben de öyleyim. nihayet bir ışık, bir model bulabildim kendime bu koskoca memlekette...
