gece, tüm karanlığıyla hükmederken şimdiki zamana
ve karanlığa direnen cılız ışıkların aydınlattığı asfalt yolda gaza asan şoförler, kayıp giden yüklü kamyonlar ve başlarını birbirlerine ve cama yaslamış yolcularla dolu uzun otobüsler...
herkes kucağında umutlarıyla bir yerlere yetişme derdinde.
ve ben yine yalnızım işte...
o cılız ışıklardan birinin doldurduğu küçük bir odada yalnızlığımı yaşıyorum.
kucağımda bir şeyim kalmadı. ne umut, ne sevinç ve mutluluk, ne de bir gelecek hayali... bir tek yalnızlığım kaldı benimle.
bir zamanlar geçen günleri anardım. yitip giden her anın peşine düşer, ardından gözyaşı dökerdim.
zamana lanet ederdim.
şimdi artık zamanla yarışmayı bıraktım. kendimi onun ellerine teslim ettim.
eni sonu ölüm değil mi?
geride pişmanlıklar kaldı, yenilgiler...
hüzün hep oldu, nasıl olmasın ki..?
arkadaşlıklar, dostluklar, sevgililer ve o 'kutsal tanrıça'... hepsi geride kaldı.
güzel günler çoktan bitti...
sanki bin yıl yaşadım ve herşey bu bin yılın içinde kaybolup yitti...
