bazen özlenilen gün. bazen hatırlanılan ve hiç bitmesin istenen. her şeyin rayına oturduğu, kimsenin sizi terk etmediği, kötü bir haber almadığınız, her hangi bir şey için korku duymadığınız, her şeyin yerli yerinde olduğu gün.
ve bazense sıkan, usandıran, "farklı bir şey istiyorum! " dedirttirerek insanın doymazlığını gözler önüne sergileyen bir gün. dünyanın boğulmadığı, aslında yaşadığınız bir gün. duvarların üstünüze üstünüze gelmediği.
ya da
yine her şeyin tepetaklak olduğu, sokakta köpekler tarafından kovalandığınız, yine terk edildiğiniz, içmekten sıkıldığınız bir gün. akşama ne yiyeceğim diye düşündüğünüz bir gün.
kaçıyordum çatallaşmış ruhlardan.
ardından gözlerimin önünde yalnızlığın getirdiği bir bulut,
başımı yastığımın altına gizliyordum.
sesler geliyordu uzaklardan.
aynı senfoniden çıkan aynı melodiler...
oysa normal bir gün demişti gazetedeki, açlıktan nefesi kokan yazar.
yoksa son kalan madeni paralarımı, denizde mi sektirmeliydim?
sessizliğimi bozuyordu sağır ruhumun çığlıkları.
isimsiz terler dökülüyordu şakaklarımdan.
elimi tekrar götürüyordum ıslanmış sigaralarıma.
renkler yok oluyordu bir anda.
yaşlar dökülüyordu gözlerimden.
niye kaçmıştım ki sanki kayıp yanlarından ölümün?
tüm damarlarım sızlıyordu aniden.
yeniden deneyimlemek istiyordu hücrelerim doğuşu ve batışı,
aynadan kahpe kahkalar geliyordu.
ve yeniden yaratılıyordu vücut hücrelerim... **
