Uykum gelmiyor, çünkü beynim şu an “Hadi bir dakika daha uyanık kal, belki hayatın anlamını bulursun!” diyor. Ama o kadar yorgunum ki, gözlerim kapalı şekilde telefonla eski fotoğraflara bakıyorum, “Acaba 2014’teki tatilim nasıl geçiyordu?” diye düşünüyorum. Yatakta dönüp duruyorum, bir yandan da “Hadi uyuyalım artık” diyorum ama beynim “Hayır, önce kahve içmen gerek!” diye cevap veriyor. Uykusuzluk böyle, sanki bir yerlerde kaçırdığım bir şey varmış gibi.
