çünkü tüketmekten başka bir şey bildiğimiz yok. ayrıca insanlar artık pahalı yaşamın kendisini daha iyi bir konuma getireceğini düşünüyor, artık öyle bir hal aldı ki bu durum, sürekli ispatlanma derdi güdüyorlar. gösterişli olmak, ilgi odağı olmak daha çok rağbet görüyor ve ne yazık ki her zaman daha iyisi olduğu için çeşitli komplekslere giriyorlar.
mesela sevgili olmak ya da biriyle hayat kurup evlenmekte artık eskisi kadar kolay değil, basit ve küçük şeylerden mutlu olmak yetmiyor, hep daha fazlası daha iyisi.. böyle böyle mutsuzlaşıyor insanlar işte.
Doyumsuz insanlar mutlu olamaz. Sagligin yerindeyse bu cok önemli sağlık yerindeyse ,geçimini sagliyorsan, sevdiklerin yanındaysa mutsuz olmak için bir sebep yoktur. Herkesin kendine göre derdi vardır. Önemli olan elindekilerin kıymeti bilmektir.
yav bi siktirin gidin allah aşkına. sadece mutsuzluğun edebiyatını yapıyorsunuz. mutsuzluk üzerine konuşmayı seviyorsunuz o kadar. herkes gayet de mutlu. eğer psikolojik rahatsızlığınız yoksa huzurlusunuz demektir ki çoğu insan hem ruhsal hem bedensel açıdan sağlıklı.
kendiniz mutsuzsanız etrafı da öyle görürsünüz. insanlar gayet huzurlu, mutlu ve keyif alıyor yaşamdan. mutsuz dediğiniz kronik hastalığı olan (ruhsal veya bedensel) azınlıktaki insanlardır o kadar.
her şey zamanında gelsin diye diye, küçük ama mutlu olmamız gereken durumlarımızı saymadığımız için biraz da. hep bizden daha başka konumda olanlara bakıyoruz. hayat şartları buna dahil oluyor evet. hayat acımasız ne yazık ki. şöyle düşünüyorum da ne olursa olsun şikayetlerimizi kaldırmıyor bu hayat. zaten kaldırmasını da beklememek lazım. mutlu olunacak en saçma şeyler de olsa mutlu olmaya bakın. erteleyeyim daha önemli mutluluklara sevinirim diye düşünmeyin. öyle düşününce gelmiyor.
Mutlu olmak isterseniz bir ya da iki sebep bulursunuz.
Ama mutsuz olmak isterseniz binlerce sebep bulunur.
Kendi yaşadıklarımı ve uzun süredir devam eden mutsuzluğumu enine boyuna boyuna değerlendirdiğim süre içinde anladım ki mutlu olmak bir seçim ve o bir iki mutlu olma sebebebine tutunmaktan başka bir çarem yok. Çok klişe ama bu böyle. Birinin gelip sizi mutlu etmesini beklemeyin. Hatta onun yerine siz birilerini mutlu edin. Ve başkalarının modunuzu düşürmesine izin vermeyin.
Çünkü çağımızda mutluluk paraya endeksli, mutsuzluk ise bulaşıcı bir hastalık gibi; artık herkes bir başkasının elindekine göre kendi hayat standardını belirlemeye çalıştığından...
Mutsuz değiliz aslında, edindiğimiz bilgiler sayesinde mutlu olmayı unutuyoruz. Daha çok öğrendikçe, daha fazlasını arıyor insan. Hep şunu söylüyor; 'böyle olmasaydı keşke, böyle olsaydı. Daha güzel olurdu." Hayatlarımızın her aşamasında üstelik. Bir eşyayı alırken, bir yere giderken, birini severken bile.. ne yazık. Bilginin doğrultusunda, ince eleyip sık dokuyarak edindiğimiz şeyler bizi tatmin etmiyor. Mühim olmayan şeyleri önemsiyoruz. Mühim olmayan şeyler yüzünden, saçma kararlar alıyoruz. kalbimizle bakmıyoruz bir birimize, cebimizdeki para, altımızdaki araba, oturduğumuz belde. Tüm bunların değeri kalbimizin güzelliğinden daha çok piyasa değerine sahipte ondan mutsuzuz. Ondan boşluktayız, elediğimiz her şeyle kendimizi eksiltiyoruz.
sosyal medya yüzünden. insanlar artık tek tipve robot gibiler. herkes birbirinin kopyası, ezbere yaşanan hayatlar, çizilen sahte mutluluk tabloları. anı yaşayan insan sayısı azaldı, herkes gösteriş peşinde ve taktıkları maskenin arkasında kıvranıp duruyor.
oysa ki biraz hayata dönüp kendine zaman ayırsa ve kendisi için yaşasa rahatlayacak.
Herkesin mutsuzluğundan banane kardeşim.
insan her şeye kendini sevip tanımayla başlar siz hep kendinizi es geçtiğiniz için doğal süreç sizi hep başa döndürüyor.
