Çünkü manipülasyona mağruz kalıyoruz. dünya düzeni, kapitalizm, sömürü vs ne derseniz artık. insanlara aslında hiç ihtiyaçları olmayan şeylere hayati ihtiyacı varmış baskısı kurması. pahalı giyecekler, seksi kadınlar, ateşli erkekler, lüks arabalar vs. hepimiz de bu oyuna geliyoruz dolayısıyla bunlara sahip olamayınca mutsuz hissediyoruz.
yanii diyorum ki insan doyumsuz bir canlı, o yüzden mutsuzluğa mahkum.
nasıl mi,
şöyle söyleyeyim,
hani nefes almak bile zorlaşıyor ya biz insanlar büyürken,
işte nefes almayı bile zorlaştıran hayat,
mutluluğu da derinlere görmüyor,
küçük kalplere..
her şey zamanında gelsin diye diye, küçük ama mutlu olmamız gereken durumlarımızı saymadığımız için biraz da. hep bizden daha başka konumda olanlara bakıyoruz. hayat şartları buna dahil oluyor evet. hayat acımasız ne yazık ki. şöyle düşünüyorum da ne olursa olsun şikayetlerimizi kaldırmıyor bu hayat. zaten kaldırmasını da beklememek lazım. mutlu olunacak en saçma şeyler de olsa mutlu olmaya bakın. erteleyeyim daha önemli mutluluklara sevinirim diye düşünmeyin. öyle düşününce gelmiyor.
herkes mutsuz değil aslında. mutluluğun kendiliğinden geleceğini, gelebileceğini bilenler mutlu. kendiliğinden derken, hiçbir şey yapmamak demek değil tabii. evet yani yetinmek kısacası. herkes mutsuz daha da mutsuz olmalıyım diyen de var. herkes mutsuz halime şükretmeliyim diyen de. şu da var. herkes mutsuz, sırf herkesin mutsuzluğundan mutlu olabilen de. var yani enteresan ama var. inancınız ne yönse bilmiyorum ama ben sanıyorum ki bu hayat elbet bir gün bitince mutlu olmamız gerekirken ama daha fazlasını istediğimizden, şımarık memnuniyetsizliğimizden ötürü tutamadığımız mutluluklarımızdan, yaşamadığımız mutluluklarımızdan dolayı pişman olacağız.
Bir insan ile iletişim kurmak, bunu yaparken bütün olası artı ve eksikeri hesaplamak. Hepsini tamam etsen bile sıkılmamak imkânsız.
insanlarla yaşamasaydık her şey düzelirdi bence. Ya da bu kadar düşünmeseydik.
Herkesin mutsuzluğundan banane kardeşim.
insan her şeye kendini sevip tanımayla başlar siz hep kendinizi es geçtiğiniz için doğal süreç sizi hep başa döndürüyor.
Mutlu olmak isterseniz bir ya da iki sebep bulursunuz.
Ama mutsuz olmak isterseniz binlerce sebep bulunur.
Kendi yaşadıklarımı ve uzun süredir devam eden mutsuzluğumu enine boyuna boyuna değerlendirdiğim süre içinde anladım ki mutlu olmak bir seçim ve o bir iki mutlu olma sebebebine tutunmaktan başka bir çarem yok. Çok klişe ama bu böyle. Birinin gelip sizi mutlu etmesini beklemeyin. Hatta onun yerine siz birilerini mutlu edin. Ve başkalarının modunuzu düşürmesine izin vermeyin.
Elimizdekiler ile yetinmeyi bilmiyoruz. Tatminsiz insanlarız. Herşeyin daha fazlasını istiyoruz. Örnek çok güzel bir eşin varken aklının hep başkalarında olması gibi. Küçük bir çocuk gibi tek bir oyuncakla yetinmeyip, bir sürü oyuncağı olmasına rağmen yine de başka bir oyuncak istemesi ve aldığı oyuncağı da ilk fırsatta kırıp atması. Halbuki atalarımız ne yokluklar, ne mücadeleler ile savaştı. Onların yarısı bile olamıyoruz. Yaşamın gerçek anlamını idrak edemiyoruz. Kendimizi ve insanları yormadan yaşayabilsek keşke...
