"Ey iman edenler! Allah’a itaat edin. Peygamber’e itaat edin ve sizden olan ulu’l-emre (idarecilere) de. Herhangi bir hususta anlaşmazlığa düştüğünüz takdirde, Allah’a ve ahiret gününe gerçekten inanıyorsanız, onu Allah ve Resûlüne arz edin. Bu, daha iyidir, sonuç bakımından da daha güzeldir."
şeklinde olan ayettir.
hadisçiler buradan hadis ve sünnetlerin birincil kaynak olduğu çıkarımında bulunurlar.
"peygambere itaat edin" ve "resulüne arz edin" kısımlarının peygamber yaşarken için geçerli olduğu açıktır. eğer öyle olmasa idarecilerin tarih boyunca vermiş oldukları kararlara da din gibi uymamız gerekirdi.
"Sonra da seni din işi konusunda açık bir yola koyduk. Sen ona uy, bilmeyenlerin heva ve heveslerine uyma." şeklinde olan casiye 18'i başka başka çevirsek de peygamber yaşarken yaşadığı ortama ve zamana göre yaptığı yorumların o zaman için doğru olduğunu kabul edebiliriz. gerçi doğru olmadığı durumlar da olmuştur, kuranda bahsedilir. çünkü o bir insandır, hata yapabilir.
ayrıca peygamberin davranışlarının her şart ve zamanda doğru olduğunu kabul etmek haşa peygamberimizi başkalarının kendi peygamberlerine yaptıkları gibi tanrılaştırmak anlamına gelir.
araf 157 ise peygamber olarak çevrilen kelime resul yani elçidir. burada söz konusu elçi kimin elçisiyse onun helal kıldıklarını helal kılar, onun haram kıldıklarını haram kılar. bazı hadis uydurucularının yaptığı gibi haşa kendi kafasına göre helal haram belirlemez. allah neyin helal neyin haram olduğunu gönderdiği kitapta belirlemiştir, elçi de onu tekrarlamıştır.
bak işte doğru konuşmuşsun "sizin itikadınıza göre".
hayır beni-israilin dinlerini birçok ayrıntıya boğduğu ayetlerle sabit. aynı şeyi yapmayı marifet sayın.
ayrıca postacı değil resul yani elçi. allah mektup göndermez emir gönderir, o emirleri de nebi ve resulleri aracılığı ile insanlara bildirir.
son olarak insanların islama olan nefreti "sahih olmayan hadisler" yüzündendir. sahih olmayan hadisler de zamana ve mekana göre ya sahihdir ya değildir.
