Nilgün Marmara’nın intiharından sonra, kocası şöyle söylemişti onun hakkında: “Şiir yazdığını bile bilmezdim. Bir kenarda pıtır pıtır bir şeyler karalardı.”
Şair ise yaşarken yazdığı bir şiirde, kocasından şöyle bahsetmişti: “Yabancıların en yakınıydın sen!”
"yüzü olmayan bir palyaço, elleriyle olmayan yüzünü örtüyor ve ağlıyor. içerden ağlıyor ve ölüyor. zaman yüzünü eskitemez çünkü yüzü yok!.. benle benim aramdaki farkı gorebiliyor musun?"
nilgün marmara
29 yaşında bu dünyaya daha fazla tahammülü kalmamıştır...
"çok yalnızım, mutsuzum
göründüğüm gibi değilim aslında
karanlıklarda kaybolmuşum
bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
aradıkça batıyorum karanlık kuyulara
kimse duymuyor çığlıklarımı
duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
bense insanların bu ilgisizligi karşısında ilgiye susamışım
ümidimi yitirmişim
biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye
veda edeceğim"
Bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
Hep böyle mi bu?
Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer…
Kafatasımın içini, bir küçük huzur adına
aynalarla kaplattım, ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
Paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
Oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
Niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına.......
niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
“Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.
"Göklü günlerin bireşimi bu,
Yatay bir zamanın okşaması.
Sanki tel irkilmektedir şence
ve yakınca
Kahkaha çiçeklerini çocuklaştırmaya
ve bugünler için."
Yazdığı şeylerde her an gidebilme ihtimalinin olduğunu söylemiş aslında.
Belki de kimsesi anlamamıştır. Bundandır yalnızlıklarla bezenmiş yazıları. Kendisi de yazmış gerçi, "çok yalnızım, mutsuzum. göründüğüm gibi değilim aslında, karanlıklarda kaybolmuşum." bu sözlerine rağmen kimsenin anlamaması onun suçu değildi.
Eşi bile bir şeylerden habersizken, kendisi etrafındakilere rağmen bu kadar güzel ve özel yazarken, ölümünü bile nahif bir şekilde anlatıp yazmışken bu berbat hayat onu hak etmiyordu. Etmezdi de.
Dediği gibi, hayatın neresinden dönülse kârdır.
bu şairin ölümü zaman zaman aklıma gelir. hayatını bitirdiği an cinnet geçirdiyse şanslı....
eşinin ona son derece yabancı ve duyarsız olması ve ölümünden sonra bunu kanıtlayan bir kaç sözü ile hatırımda.
"Göksüz bir gecenin ayrışması bu,
Altsız ve üstsüz bir temponun tokadı.
Sanki bir kıyıdan al bir taş fırlatılmıştır
telin yıkımına doğru
ve dev goncaların
boğaz tıkamalarına.
Göklü günlerin bireşimi bu,
Yatay bir zamanın okşaması.
Sanki tel irkilmektedir şence
ve yakınca
Kahkaha çiçeklerini çocuklaştırmaya
ve bugünler için."
Durma artık burada uysal aşık!
Aydınlık milinin yatağında.
Bilemiyoruz belki de meşe o ağacın adı,
Anlayamıyoruz varolduğumuzu gölgesinde
ağırbaşlılığının.
Veda geliyor şimdi, öğretmek için
sergilenmeyi, uçuşan geriye dönen
vakitte.
Kime, kime gönderiyor incelen yapraklarını
yüzün, kavisin beyaz yanağıyla?
Bu aklıkta, minarem mavi benim.
Işığım denize kayıyor, bir sayıklama
izleğiyle, bir zamanlar pay verdiğimiz
insanlığa!
Her gece daktiloya çekilmiş şiirlerden karışık okuyorum. Her şiirini beğendiğim tek şair. Ki ben düşününce pek de şiir okumam.
Nasıl sadece 29 sene yaşamış olabilir. Bana sorsalar 40 yaşında derdim, veya 35. Ama otuzu hiç görmedi. Ben de gittiğimde umarım kendisiyle bir çay içebilirim.
Çok ciddi şekilde duygularımı bastırıyorum kendisine karşı. Yaşamıyor sonuçta. Geceleri hep aklımda. Yaşamayan birine, bir tek onda böyle bir şey hissetmişimdir.
Ben de öldüğümde benimle orada görüşeceğine inanıyorum.
