Moody Blues'un "Days of future passed" albumunden cikma bir ballad. sarkinin muhtesemliginin yanisira, ilk ciktiginda hic tutmamis olmasi da ilginc bir nottur. 7:38 uzunlugu ile radyolarin calmayi reddettigi bir sarki oldugundan, uzunca bir sure populerlesememistir.
sarki daha sonralari yeniden editlenmis ve 1972'de tekrar piyasaya verilmistir. Ancak, o donemde "hey Jude" ve "layla" gibi sarkilarin golgesinde kalmaktan kurtulamamistir.
Orijinal versiyonu Ingiltere listelerinde 19 numarada kalmis, yeni versiyonu ise 9 numaraya kadar yukselmistir.
Grup uyesi Justin Hayward (o donemde 19 yasindadir kendisi), bir arkadasinin bir saten nevresim takimi hediye etmesinden sonra gelen ilhamla sarkiyi yazmistir.
the shodows'unda coverladığı ve gitarı konuşturduğu, ama hiç bir versiyonu the moody blues kadar başarılı ve içten olmayan, seni seviyorum kelimesinin içindeki tüm harflerin tek tek titrediği ölümsüz şarkı.
çok küçükken bir büyüğünüzün listesinden dinleyip hayal dünyasına daldığımız parçadır. uzun süre sonra bile aklınızda dönüp duran isimsiz melodiler ve sözlerden biri oluyor. sonra aşık olduğunuzda kafanıza dankediyor ve arayıp bulamıyorsunuz.
aynı büyüğünüz mırıldanmadan anlamayabilir bu biraz geciktirecek ama sonunda ummadık bir anda bu kişinin doldurduğu cd'yi arabaya kapanıp dinlerken; öylece şarkılara göz atarsınız başlangıçlarını dinlersiniz ama birine gelirsiniz "işte o" ama bu şarkının başından ne olduğunu anlamak imkansızdır. buna ramen bir güç "şunu bir dinle" der ve küçük çapta bir şok yaşarsınız. ama bu umutsuz aşk için bir mucize değildir.
abartılı bir sona sahip parçadır. orkestrayla yapıldığını insanın yüzüne vurarcasına. ortasındaki flüt solosu* şarkıyı dinlemek için tek başına bir sebep sayılabilir.
