Şu sıralar ciddi anlamda yaşamı sorgulayan, felsefe yapmasina imkan kalmamış ve gözleri buğulu, 'düşünceli düşüncesiz' bir çocuk görürseniz bilin ki o benim. Zaman ve mekan algisini yitirmiş, yorgun, enerjisi tükenmiş bir yaşayan ölü görürseniz bilin ki o yine benim. Kim için çalışıyoruz, ne için yaşıyoruz, ruhumuz nerede, bedenimiz neden sizliyor. Sorularima cevap bulsaniz da artık çok geç. Çünkü siz insanlar ve devletler yarattığınız sistemlerle bir maktül meydana getirdiniz. Icimdeki 'ben'i öldürdünüz ve gömecek bir mezarlığa bile gerek duymadiniz.
benim gibi sistemden muzdarib yazar, sözlükteki seviyesizlikten burada olmanın kendisine bir şey kazandırmayacağını düşündüğü için pek iştirak etmediğini düşüyorum.
