ulan az kalsın seviniyodum amına koyim. ne istedin benden? bunu bana niye yaptın?
ilkokulda bi kız vardı, bir adet şeytan tüyüne sahip herkesi kendisine çeken tiplerden. en az yüz kişi hoşlanıyodu bu kızdan. çocukluk aşkı, kıhkıh...
tahmin ettiğiniz üzere ben de o yüz kişinin arasındaydım. sonracııma, bi gün okuldan çıkarken bu kız bana "bugün seninle yürüyebilir miyim eve kadar?" dediydi de yüreğimin damarlarını sikerttiydi. yürüdük, koştuk, çocuklar gibi eğlendik eve kadar. zaten bir çocuktuk ve olması gerekeni yaptık. çocuklar gibi eğlendik. yoksa giderdik bi bara içerdik akşama kadar, kafalar kıyakken yürürdük o yolda. ama yapmadık, çocuktuk çünkü. almazlardı bizi bara...
ne saçmaladığımın farkında mıyım? bunu yazana kadar değildim. ne barı lan? buğday ambarı. bunları söylüyorum ama zerre kadar suçluysam klavyeme çay dökülsün. ama sonra çalışsın... öğrenci halimle bi de klavye masrafına girmiyim şimdi.
neyse kızla yürüdük sohbet ede ede. konular belliydi; dersler, öğretmenler, ödevlerin zorluğu ve sıklığı, freud, niccolo machiavelli, 2pac amaru shakur. yok lan son üçünü konuşmadık. biri freud dese bi kuruluş isminin kısaltması sanardım o zamanlar.
o gün kendimi çok özel hissetmiştim ve eve gittiğimde uzanıp onu düşündüm. bu davranışıyla bana olumlu bir ışık yakmıştı. olumsuz ışık diye bişey olmaz ki zaten, tıhaha.
ertesi gün bir arkadaşıma bu durumu anlattığımda "lan oğlum saçmalama mınakoyem o yolda canı sıkılmasın diye her çıkışta birine öyle diyo. bıraksaydın da sıkılsaydı keşke. siz böyle yaptıkça götü kalkıyo." tarzı demeçlerle beni yıpratmıştı. o gün aslında hiç de özel olmadığımı, herkese yaptığını bana da yaptığını anladım.
bugün bu duygunun tıpkısının aynısını yaşadım. ya da aynısının tıpkısını. zaten bişey değişmiyo. "ne zamandır nick altıma bakmıyorum la!? acaba yazan oldu mu?" diye düşündüm, akıl sigortalarım mihat doğan tarafından sikilseydi de bakmasaydım. yeni yıla mutsuz giricem lan!
neyse sonuçta baktım ve adını vermek istemediğim bi yazarın nick altıma yeni yıl mesajı bıraktığını gördüm. o kadar mesuğd ve bahtiyağr oldum ki anlatamam. halbuki ben onu entrylerimi takip eden ve beni dost belleyen bir yazar sanmıştım ta ki son girilmiş entrylerine bakana kadar. aynı mesajı belki de yüzlerce yazara yazmıştı ve yıllar sonra bugün tekrar özel olmadığımı anladım.
mustafa sandal'ın sözünü ettiği kişinin şoförü kadar olamadım.
