Eski numuneleri, pahalı olan moleküler ışınlı üstbırakım (ing. “molecular beam epitaxy”) işlemlerini içerirdi. Oysa, örgü uygunsuzluğu, zorlama birikimine (ing. “assimilation of strain”) ve dolayısıyla kusur oluşumuna neden olarak yığılmış katmanların sayını kısıtlayır. Damlacık üstbırakım büyütme (ing. “droplet epitaxy growth”) yöntemi, avantajlarını zorlamasız nicem noktaların imalatında göstermektedir. Seçenek olarak, daha az pahalı yöntemler de geliştirilmişdir. Onlar, ıslak kimyayı ve sonraki çözelti işlemesini kullanır. Derişik (yani konsantre) nanoparçacıklı çözeltiler, nanokristalleri çözeltide asılı tutan uzun hidrokarbon değeçler (yani ligandlar) tarafından kararlılaştırılır. Bir katıyı oluşturmak için, uzun karalılaştırıcı değeçler, kısa zincirli çarpaz bağlayıcılarla (ing. “short-chain crosslinkers”) değiştirilir.
Daha yeni bir çalışma, verimliliği %8.6 kadar arttırmak için farklı değeçleri, onların nispi bant hizalanmasını ayarlayarak, farklı görevler için kullanmaktadır. Hücreler oda sıcaklığında havada çözeltiden yapılmış olarak kapsüllenme olmaksızın 150 gün fazla bir süre boyunca havayadayanıklık gösterdi.
Beş yıl önce iyodür, oksijenle bağlanmayan değeç olarak tanıtıldı. Bu, güç dönüştürme verimliliği %8 yapmış emilim verimliliği sağlayan kararlı n- ve p-tipi katmanları korur.
