Hem bir tek elmadan, hem süpürülen topraktan, hem
zindandan dönen insan ruhundan, hem kitlelerin
daha güzel günler için savaşından, hem bir tek
insanın sevda kederlerinden bahseden şiirler yazmak
istiyorum, hem ölüm korkusundan, hem ölümden korkmamaktan
bahseden şiirler yazmak istiyorum.
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
in cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık.
Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
içimde damla damla bir korku birikiyor;
Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
Gözüne mil çekilmiş bir ama gibi evler.
Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
ülkemizdeki çok büyük bir yanlışlıktan muzdarip kişilerdir. malesef ülkemizdeki karşıt görüşü olanlar karşı görüşlü kişilerin fikirlerini dinlemiyor. *
her ikisi de at gözlüklü kimselerdir.
bir insan sağcıysa, sol görüşlü bir sanatçının eserlerini okuyamaz, dinleyemez diye bir kaide yoktur. sonuçta herkesin dini, siyasi görüşü kendinedir. dolayısıyla bizi sadece sanatçının eserleri ilgilendirir. dini, siyaseti, yediği içtiği değil. *
