Dün, yani 1 saat 10 dakika öncesine kadar, babayı kaybedişimizin 12. yılı dolmuş.
Gördüğüm kadarıyla uludağ sözlükte de, hiçkimse hatırlamamış. Biraz geç kaldım baba, dünya hali bilirsin. Ruhun şad olsun.
tabir-i caiz ise "kol gibi koyan" şarkılardan birine imza atan insan.
gidenlere bakıyorum bir de kalanlara bakıyorum da...
yavşaklara kaldık, biz de yavşamadan bu dünyadan bi'siktirolup gitsek.
90-2000 arasında çocukluğum orta anadolunun kuş uçmaz kervan geçmez aktarma istasyonlarında, köyden bozma hatır için kaza yapılmış ilçelerinde ve ankara banliyölerinde geçti. Müzik şimdiki gibi çabuk tüketilen bir şey değildi-gerçi şimdi her şey öyle-, kaset çıkar, insanlar alır, bozulana kadar dinlenirdi. Dolmuşa bindiğinizde 10 yıl önce çıkmış bi kasetin çaldığı olurdu. Açık konuşmak gerekirse şimdi belgesellerde falan öyle lanse edildiği gibi ben bu bozkır hinterlandında ağam şahım bi neşet ertaş çılgınlığı hatırlamıyorum, tek tük dinleyeni olurdu, ve zaten havaları da pek sarmazdı. insanların bir ton derdi varken baba bir de uzun hava mı, ohoo. O dönemde bozkırda en popüler adam açık ara oğuz yılmazdı. insanlar neşeli müzik dinlerlerdi. Hey gidi günler, 90lar bok gbi yillardı ama kaset işi güzeldi.
şimdi türkiye’nin herhangi bir şehirlerarası yolunda 10 araba çevirseler 2-3’ünde neşet’in söylediği ya da yazdığı bir türkü dinleniyordur. Öyle ölümsüz bir sanatçıdır.
