izleyiciyi yormayan eğlenceli ve samimi olan film. yılmaz erdoğan en başarılı oyunculuklarından birisini çıkarmış. diğer filmlerinde yılmaz erdoğan'ı hatırlarken bu filmde kendi kimliğini unutturarak gerçek bir oyunculuk sergilemiştir.
ersin korkut'in önünde gerçek bir usta olmasına rağmen oyunculukta henüz istenilen kıvama gelmemiştir. sempatik olmasından kelli şimdilik yırtıyor. ayrıca çok kasma be abi. rahat ol.
film güzel olmasına güzeldi ama eksik bişeyler vardı sanki... onu da şimdilik es geçelim.
edit: uyarı için 0bscur3 arkadaşımıza teşekkürler.
yılmaz erdoğan ve bkm oyuncularının vizyona giren övülesi filmi. komik bir seyler bekleyenlerin gitmemesi gereken bir film fakat konusu adına sürükleyen yapıt.
oyunculukta abartmamak gerektiğini, kendi halinde zaten buyum hissi uyandırmanın ustalık işi olduğunu gösteren film. yılmaz erdoğanın en başarılı oyunculuğu bence, şive mükemmel ve tek bir abartı yok. halbuki murat ve ersinde gereksiz zorlama vardı, oturmamıştı. sinan benginer ve erdal tosundan ders almalılar.
izlediğime pişman olmadığım film.
umut sarıkaya film çekse böyle olurdu herhalde. akıcı, gerçek, eğlenceli bir filmdi. yılmaz erdoğan'ın hangi yöreye ait olduğu bilinmeyen 'ağızı' olmasaydı daha iyiydi.
film hakkında aklımda tek kalan noel baba kıyafetinin içinde gördüğüm yılmaz erdoğanın ne kadar parantez bacaklı olduğudur. gençliğinde çokmu futbol oynamıştır sanırım.
(bkz: futbolcuların parantez bacaklı olması)
hollywood'un insanları alıştırdığı hep daha fazlasını yapma, daha yüksek efektler kullanma, daha fazla şiddet-erotizm, daha fazla komedi, daha fazla kesme-biçme kullanma, daha fazla sosyal mesaj verme düşüncelerinin artık duvara tosladığı, bu "daha fazla"'ların zamanla pornografiye döndüğünün ve sonunun olmadığının, daha fazla bişeyler kullanırken sinema kavramının unutulduğu bir dönemde ortaya çıkmış kemal sunal 2.0 filmi. film gayet güzel bir film. ama hiç bir gariplik yok. komedi yok, dram yok, vay be nasıl yapmışlar helal olsun diyecek hiç bişey yok. ama çok iyi bir film.
yılmaz erdoğan'ın kemal sunal'ın neden başarılı olduğunu anladığını gösteren bir film. nasıl ki kemal sunal'ın mahallesi vardır, borcu vardır, zor durumdadır. ama kötülere haddini bildirir, filmin sonun problemi çözer ve kendi dünyasının kahramanı olur. film hep kemal sunal'ın değeri bilinmeyen kahraman olmasına doğru ilerler. filmin sonuna kemal sunal başarır kendisini ve çevresindekileri mutlu eder, alkışlanır. bunu da başarılı şekilde yapar. izleyen insanlar da kemal sunal'ın kahraman olmasına giden süreci izlerler. yani giriş-gelişme sonucu vardır filmin. bu filmde de kahramanımız başaramıyor, başaramıyor ama filmin sonunda planlananlar hep iyi şekilde oluyor.
insanların sosyal mesajlardan, zoraki gülüşlerden sıkıldığı bir dönemde ortaya çıkan sıradan güzel bir film. ama bunun dışındaki filmler sıradan olmadığı için de asıl bu film sıradan olmamış oluyor. izlenmesi gereken naif yavaş bir film. aslında cem yılmaz da hokkabaz filminde bu naifliği yakalamak istemişti. ancak yılmaz erdoğan daha fazla yaklamış durumda.
zaman geçirmek için gidilebilecek bir film.
aynı dönemde ezel akay gibi bir üstadın 7 kocalı hürmüz gibi destansı bir filmi girmişken gidilebilme ihtimali, sevgilinin ya da arkadaşın "7 kocalı hürmüz'ü beraber izleyeceğiz bensiz gidersen öldürürüm" tehditlerinin sonrasında doğar.
neden bu kadar abartıldıgını anlayamadıgım filmdir. Evet güzeldir, izlenesidir, fekat abartmayalım lütfen.. ne bu turk sineması film görsün anasını satim tripleri falan.. neyse..
Sanılanın aksine emek sarfetmeden, zengin doğanların değil, mutlu olabilmek için çaba sarfetmeyenlerin değil, yaşadığı hayatın ajitasyonsuz, boyasız peyaz perdeye aktarıldığını görenlerin de rahatça etkilenebileceği bir filmdir. Yılmaz Güney'in umut, yada yol filmleri, bu düzlüğün, her zaman karşılaşılabilirliğin doruk noktaları olmalarına rağmen türk sinemasının yüzakıdırlar. Durum öykücülüğü gibi bir şey. pek çok kez boyalı, süslü öykülerden daha etkilidirler. bu durum, Yılmaz Erdoğan biraz para kazandıktan sonra, belki hayalinde olan, gişe derdi duymayacağı, ve belki de yılmaz güney sinemasından feyz alan kaliteli filmlere doğru akmakta olduğunu düşündürtmektedir.
bu filmden etkilenecek birileri varsa, emek sarfetmeden, zengin doğmuşlar ve hayatında hayatta kalabilmek ve eşini, arkadaşını mutlu edebilmek için hiç bir çaba sarfetmemiş, insan olma evrimini tamamlayamamış'lardır. yoksa, bizim(!) her zaman karşılaşabileceğimiz durumlardır filmde anlatılan. mutlu olabilmek için çabalamanın, para kazanmanın zorluğunun, kabul görülmek için hayatı tutabildiğin en üst seviyede idame ettirmek zorundalığının farkındayım. bu film bana, kemal sunal ın komedi-dram filmlerini anımsattı biraz. güzel.
vizontele,organize işler gibi yılmaz erdoğan filmlerinden sonra daha çok beklentiyle gidilen ancak çokta abartılı bir güzeliği bulanamayan, sadece bkm oyuncularını sinemada da gördük en azından dedirten film.
Yılmaz Erdoğan'ın; Yılmaz Güney'in ajitasyonsuz, abartısız, vurgusuz ama bir o kadar etkili filmlerini andıran, ona doğru akan, türk sineması adına umut vaadeden son filmi. Sıradan yaşamların, sıradan gözlemi, belgesel gibi. ve bu sıradanlık, sıradışı yapıyor. Abartılara, gözün içine sokmalara, ajitasyonlara, kapkalın esprilere alışık izleyiciler için hayal kırıklığı yaratabilecek film.
