"ateş" deyince; nevroz gelirdi aklımıza. özgürlüğe gülüşümüzdü nevroz. bir sabah uyandığımızda , ateşin öteki yüzünü gördük... yıkılan evler, köyler, insanlar bizimdi! bizimdi ülke. düştük göç yollarına, yollar bizimdi. oğullarımız, kızlarımız vardır dağlarda, koyaklarda, çadırlarımızda. kolkola yürüdük, dizdize oturduk,sarıldık, bir olduk. şimdi oradalar, karşında, şurada, yanımızda, heryerde. birlikte dönüyoruz etrafında küçük çoban ateşlerinin. ateş içimizde, yüreğimizde...
tüten; acılarımız, yoksulluğumuz, itilmişliğimizdir. bir gün kazanacağız. göç yolları biterken, yakacağız en büyüğünü nevroz ateşlerinin... *
