ingiliz teorisyenlerin psikanalize en büyük katkısı 'nesne ilişkileri kuramı' olmuştur. Bu kuram ağırlıklı olarak Melanie Klein tarafından şekillendirilmiştir ve bugün dahi onun damgasını taşır. Klein kendisini Freud'un eserinin sadık bir temsilcisi ve devamcısı olarak görüyordu. Katkılarını daima Freud'un eserine dayandırıyor ve asla onunla açık bir tartışmaya girişmiyordu. Bununla beraber kuramı iyi bilen herkes bu iki yaklaşım arasında yer yer uzlaşmaz karşıtlıklar olduğunun da farkındaydı. Bu karşıtlıklar sadece Klein'ın nesne ilişkilerini Freud'dan çok daha erken bir aşamaya, yani daha doğumla başlayan en erken çocukluk dönemlerine kadar geri götürmesine dayanmıyordu. Keza Klein'ın insan psikolojisinde saldırganlığa verdiği belirleyici rol de uzlaşmaz bir karşıtlık oluşturmuyordu. Burada esas belirleyici faktör "nesne"nin teorik statüsüyle ilişkiliydi. Freud daima dürtüyü ve dürtü tatminini temel almış ve dürtünün nesnesine ikincil bir önem vermiştir. Oysa Klein'ın eserinde dürtü doğuştan gelen imagolar sayesinde en baştan itibaren nesneye bağlıdır; dürtüyle nesnesi ayrılmaz bir bütündür ve aynı statüdedir.
Freud'la Klein arasındaki bu anlaşmazlık ilk bakışta önemli görünmeyebilir ama önemli sonuçlar doğurmuştur. Bu sonuçlardan biri de psikanaliz içinde kalarak Freud'un temel tezlerine karşı çıkma yolunun açılmasıdır. Gerçi Klein hiçbir zaman Freud'la arasına ciddi bir ayırım çizgisi çekmemiştir ama ingiliz nesne ilişkileri kuramcıları arasında bu yönde ciddi adımlar atanlar vardır.*
(bkz: ingiliz nesne ilişkileri okulu)
